Вод­на­та бом­ба не ја уда­ви не­чо­веч­но­ста

Ненад Мирчевски

Ни не­вре­ме што се слу­чу­ва ед­наш во 1.000 го­ди­ни не мо­же да ги уда­ви не­чо­веч­но­ста и ли­це­мерс­тво­то кои за­фа­ќа­ат епи­де­ми­о­ло­шки раз­ме­ри во оп­штес­тво­то. Пет ил­ја­ди се­мејс­тва, од­нос­но око­лу 20.000 скоп­ја­ни не­де­ла­ва се бо­рат со пос­ле­ди­ци­те од ка­так­лиз­мич­на­та поп­ла­ва. Во из­ми­на­ти­те де­но­ви ги ви­дов­ме на те­рен вој­ска­та, Цр­ве­ни­от крст, прет­став­ни­ци на цен­трал­на­та и на ло­кал­на­та власт, не­кол­ку еки­пи од со­сед­ни­те зем­ји и по не­кој до­бро­во­лец. Но, тоа ни од да­ле­ку не е до­вол­но за бр­зо и ефи­кас­но спра­ву­ва­ње со при­род­на­та не­по­го­да. Впро­чем, во ус­ло­ви на еле­мен­тар­на не­по­го­да, об­вр­ска на си­те ни е да по­мог­не­ме. Об­вр­ска, а не до­бра вол­ја! До­де­ка овие лу­ѓе се бо­рат со пос­ле­ди­ци­те од поп­ла­ва­та, со раз­о­ча­ру­ва­ње гле­да­ме ка­ко го­лем дел од нив­ни­те со­гра­ѓа­ни сѐ уште се­дат во сво­и­те су­ви до­мо­ви и „ги жа­лат“ со ба­ра­ње ви­на во не­кој трет. По­тфр­ли­ја гра­ѓа­ни­те, но по­тфр­ли­ја и биз­нис­ме­ни­те (барев во првите четири дена по поплавата) иа­ко, за вол­ја на ви­сти­на­та, мал дел од нив уште веднаш по не­сре­ќа­та да­доа актив­на по­мош на на­стра­да­ни­те. Не сакам да го потценам придонесот на оние кои на било кој начин учествуваат во санирањето на последиците од големата катастрофа, туку сакам да укажам дека реакцијата требаше да биде многу посилна и побрза, познавајќи ја широкоградоста на македонскиот народ.

Од друга страна, вр­вот на не­ху­ма­ни­от од­нос кон сво­и­те со­гра­ѓа­ни го до­стиг­наа пен­зи­о­ни­ра­ни­те пла­те­нич­ки ре­во­лу­ци­о­не­ри. Ако во из­ми­на­ти­те две го­ди­ни по­мис­лив­ме де­ка ви­дов­ме сѐ што мо­же ед­на изо­па­че­на свест да из­ва­ди од се­бе – (по­са­ку­ваа смрт на по­ли­цај­ци, ба­раа крв, про­во­ци­раа ин­ци­ден­ти, кол­неа, плу­каа, се за­ка­ну­ваа на 500.000 гра­ѓа­ни…), се из­ла­жав­ме. Ва­ква без­душ­ност ре­тко мо­же да се ви­ди ка­де би­ло во све­тот. Во исти­от пер­и­од, опо­зи­ци­ски­те па­ра­зи­ти и Со­ро­со­ви­те пла­те­ни­ци не мрд­наа со прст за да по­мог­нат. Но, за­тоа, пак, искр­ши­ја пр­сти од кри­ти­ку­ва­ње по со­ци­јал­ни­те мре­жи. Ка­ква изо­па­че­ност! Тие што гле­да­ат се­ир, ги кри­ти­ку­ва­ат тие што се оби­ду­ва­ат да по­мог­нат.

Да би­де­ме на чи­сто. Ле­ги­тим­но е да се де­ба­ти­ра да­ли УХМР и ЦУК има­ле шан­си на­вре­ме­но да пре­ду­пре­дат и по­крај тоа што ста­ну­ва збор за не­вре­ме од тип што се слу­чу­ва ед­наш во ил­ја­да го­ди­ни. Да­ли би се на­ма­лил бро­јот на жр­тви и при­чи­не­та­та ма­те­ри­јал­на ште­та ако др­во­крад­ци­те не ги со­го­леа шу­ми­те на Скоп­ска Цр­на Го­ра, ако коб­ни­от дел од оби­кол­ни­ца­та бе­ше по­до­бро из­гра­ден, ако ло­кал­но­то на­се­ле­ние не се про­ти­ве­ше на пр­во­бит­ни­от план па­тот да ми­ну­ва над се­ло­то, ако во поп­ла­ве­ни­те ме­ста има­ше ат­мо­сфер­ска ка­на­ли­за­ци­ја, ако ме­шта­ни­те не од­би­ваа да от­ста­пат ме­сто за про­ши­ру­ва­ње на ка­на­ли­те… Од си­те овие пра­ша­ња тре­ба да се изв­ле­чат по­у­ки за во ид­ни­на, без да се зло­у­по­тре­бат за не­чии пар­ти­ски ин­те­ре­си. Но, за тоа по­тоа. Во мо­мен­тот пр­ва и нај­важ­на за­да­ча на це­ло­то оп­штес­тво е да им се овоз­мо­жи на пре­жи­ве­а­ни­те да ги упо­ко­јат по­чи­на­ти­те и да си го вра­тат нор­мал­ни­от тек на жи­вот. Ба­ра­ње­то од­го­вор­ност во овој мо­мент е са­мо из­го­вор да не се из­ле­зе на те­рен и да им се по­мог­не на на­стра­да­ни­те. Прем­но­гу ми­зер­но е јав­но­ста се­којд­нев­но да ги гле­да исти­те пла­те­ни­ци во уло­ги на по­ли­тич­ки ана­ли­ти­ча­ри, без­бед­нос­ни струч­ња­ци, гра­деж­ни екс­пер­ти, спе­ци­ја­ли­сти за ци­вил­на за­шти­та, ме­те­о­ро­ло­зи и што ли уште не… Ед­но­став­но ги би­ду­ва за сѐ, са­мо не за да по­мог­нат на чо­век во не­вол­ја.

Овие из­гу­бе­ни ли­ко­ви во вре­ме­то и во про­сто­рот не мо­жат да сфа­тат де­ка во мо­мен­тов на жи­те­ли­те на Стај­ков­ци, Син­ѓе­лиќ, Ин­џи­ко­во, Ара­чи­но­во не им се по­треб­ни фи­ло­зо­фи­ра­ња, об­ви­ну­ва­ња, па­ме­то­су­ва­ња, по­ка­жу­ва­ње ла­жен мо­рал на со­ци­јал­ни­те мре­жи… По­треб­на им е по­да­де­на ра­ка од нив­ни­те со­гра­ѓа­ни и ло­па­та плус во поп­ла­ве­ни­те до­мо­ви. По­треб­на им е хра­на, во­да, ле­ко­ви, пе­ле­ни… Очај­но им тре­ба да си го вра­тат ста­ри­от жи­вот.

Ова бе­ше иде­ал­на шан­са за си­те са­мо­дек­ла­ри­ра­ни ху­ма­ни­сти, бор­ци за чо­ве­ко­ви пра­ва, „сло­бо­до­ум­ни“ и „прав­до­љу­би­ви“ да се по­ка­жат на де­ло. За жал, не ус­пе­а­ја. Зо­што? Што се слу­чи со нив­на­та со­ли­дар­ност? Ка­де се нев­ла­ди­ни­те ор­га­ни­за­ции и пла­те­ни­ци­те на Со­рос ор­га­ни­зи­ра­но да се по­ја­ват на за­гро­зе­ни­те ме­ста?

Ако мо­жеа со ме­се­ци да ле­жат во ша­то­ри пред Вла­да, зо­што не мо­жат не­кол­ку де­на да по­ми­нат во Син­ѓе­лиќ, Ара­чи­но­во, Ин­џи­ко­во…? Ако мо­жеа да се со­би­ра­ат се­кој ден во 18 ча­сот пред СЈО, зо­што „со­ли­дар­ни­те де­мо­кра­ти“ се­га не мо­жат да се со­бе­рат во исти­от број под мо­то­то „Се­кој ден во 6 ча­сот во Стај­ков­ци сѐ до­де­ка не се об­но­ви и пос­лед­ни­от дом!“ Да, тоа би би­ло ин­те­рес­на па­ро­ла ко­ја си­гур­но би до­би­ла мно­гу по­го­ле­ма под­др­шка од јав­но­ста. Но, за раз­ли­ка од „пла­те­нич­ка­та ре­во­лу­ци­ја“, овој пат ни­кој не пла­ќа. Има и уште еден проб­лем. Се­га тре­ба да се ре­но­ви­ра и да се гра­ди, а тие зна­ат са­мо да ури­ва­ат и да сквер­на­ват. Очиг­лед­но, ва­кви ху­ма­ни ак­ции не се пред­ви­де­ни во сце­на­ри­о­то за на­сил­но ури­ва­ње на вла­ста.

Не­чо­веч­ки­от од­нос на опо­зи­ци­ја­та сме го ви­де­ле и по­чув­ству­ва­ле мно­гу па­ти пос­лед­ни­те две го­ди­ни, но ова што го гле­да­ме де­но­ви­ве е врв на бес­чув­стви­тел­но­ста. За­тоа ќе би­де нај­до­бро, и за нив и за жи­те­ли­те од на­стра­да­ни­те по­драч­ја, да си го про­дол­жат од­мо­рот ба­рем до­де­ка не се са­ни­ра­ат ште­ти­те.

Ставовите искажани во рубриката Колумни се лични ставови на авторите и не се автоматски и ставови на редакцијата на Republika.mk. Редакцијата на Republika.mk се оградува од ставовите во објавените колумни, а одговорноста за изнесеното во нив е исклучиво на авторот.

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.