Го посвети животот на театарот, тетарските работници му подарија живот

Живот посветен на театарот – човекот што ја изгледал речиси секоја театарска претстава во земјава. Човекот што секогаш знаел да даде искрена критика, да посочи на грешки и пропусти и притоа ниту еден актер, ниту еден режисер да не му се налути за тоа. Напротив, да се замисли дека тоа доаѓа од вистински театарски фан, од пријател на театарот, од човек што буквално израснал во театарот.

–Ве­ќе се сто­ри и 21 го­ди­на… Од мо­ја­та пр­ва кри­ти­ка во „Де­ло“, па пре­ку „Разг­ле­ди“, во „Екран“ и „Пулс“, па сѐ до „Ве­чер“ со кој си оста­нав­ме вер­ни до крај… – рече Грозданов во еден разговор за „Република“.

За тоа како актерите и режисерите ги прифаќаат неговите критики вели:

Ни­кој од нас не при­фа­ќа кри­ти­ка, без раз­ли­ка да­ли на неа во мо­мен­тот ре­а­ги­ра мир­но, без ко­мен­тар или со одо­бру­ва­ње, или, пак, ре­ак­ци­ја­та ќе би­де со не­го­ду­ва­ње, бур­на до рас­пра­ви­ја или ду­ри и со потс­мев… Убе­ден сум во тоа! Па зо­што то­гаш лу­ѓе­то од те­а­тар­ска­та фе­ла би би­ле иск­лу­чок од пра­ви­ло­то?!

Од овој ас­пект, здо­би­вај­ќи го и сопс­тве­но­то искус­тво, на­у­чив де­ка не тре­ба да им се лу­там на те­а­тар­ски­те лу­ѓе, кол­ку и да ме по­вре­ду­ва­ат во мо­мен­тот, се раз­би­ра, из­бег­ну­вај­ќи ги или амо­ри­зи­рај­ќи ги, кол­ку што мо­жам, вер­бал­ни­те уда­ри… Ве­лат, а и точ­но е, тоа е са­мо плод на су­е­та­та… Но, од дру­га стра­на, те­а­та­рот без су­е­та­та не би бил врв­на умет­ност, ка­ква што знае да би­де, ка­ква што тре­ба да би­де. Да би­дам искрен до крај, има­ло и конф­ликт­ни си­ту­а­ции (за сре­ќа, на­ви­сти­на, мал­ку), што сум ги под­нел по­ве­ќе или по­мал­ку сто­ич­ки, од­нос­но и јас сум зна­ел да се на­лу­там…

А, на кра­јот од кра­и­шта­та, си­те ние сме са­мо лу­ѓе, зар не?!

И навистина сите сме луѓе. Борче го посвети животот на театарот. Луѓето од театарот му посветија еден ден нему – ден што Борче ќе го памети цел живот… Денот на театарот стана и Ден на Борче Грозданов. Со солзи во очи Грозданов го прими изненадувањето од тетараските работници – автоматизирана инвалидска количка. Борче сега може полесно да продолжи со своите активности. Може да прошета, да замине на театарска претстава, да го слави животот со пријателите. Тетарските работници му подарија еден поинаков живот.

– Збунет сум што сум од другата страна на рампата, моја работа е да ве критикувам, а ваша да се лутите. Дождов надвор треба да е бериќет. Никогаш немојте да ја заборавите публиката, а уште повеќе – да ја задржите. Обрнете внимание на разноликоста на репертоарот. Во ред е да се има Чехов, во ред е да се има „Електра“, домашни автори, на публиката треба да се влијае и едукативно, но театарот има и релаксирачка улога. На моменти премногу се филозофира на сцената – им посочи Грозданов.

Можеше да каже само благодарам откако стана свесен за изненадувањето.

Немој тие солзи дρуже, саκаш ли сите да се удавиме у тоа моρе , да си ми жив и здρав – коментираат пријателите на Грозданов на неговите фотографии на кои се гледа солзата радосница. Солза за гестот, солза за тоа дека денеска, сепак, сѐ уште постојат луѓе.

–Нема подобра козметика од среќа. На оваа фотографија блескаш другарче среќен сум за тебе и се радувам – напиша еден од многуте пријатели на Борче.

Среќни сме за тебе  и ние колега. И не се радуваме со тебе… Ти заслужуваш!

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.