Ан­дри­ја­на Ан­дре­е­ва, ди­зај­нер­ка на мал­ку по­и­на­ков на­кит

Ан­дри­ја­на Ан­дре­е­ва е ди­зај­нер­ка на рач­но изра­бо­тен на­кит, кој не е мно­гу во­о­би­ча­ен, па за­тоа и за мно­гу­ми­на тоа е еден мал­ку по­и­на­ков на­кит. Се­кое пар­че што го изра­бо­ту­ва пре­диз­ви­ку­ва  ин­те­ре­си­ра­ње кај љу­би­те­ли­те на рач­но изра­бо­те­ни де­ла. Се­кое пар­че што го соз­да­ла има сво­ја, лич­на при­каз­на, се­кое дел­че по­тсе­ту­ва на не­што, без раз­ли­ка да­ли е тоа обе­тка, ѓер­дан, вен­че за в ко­са, пр­стен или брош…Ни­ту ед­но пар­че што го соз­да­ле неј­зи­ни­те ве­шти ра­це не­ма да ве оста­ви рам­но­душ­ни.

– Пр­во поч­нав да ра­бо­там фи­ли­гран пред три-че­ти­ри го­ди­ни. Пле­те­ње­то сре­бро го изу­чив во До­мот на за­на­ет­чии, ка­де што се одр­жу­ва­ат кур­се­ви­те за фи­ли­гран. Се­га рач­но изра­бо­ту­вам на­кит и ко­ри­стам са­мо не­оп­хо­ден алат за да ги изра­бо­там овие пар­чи­ња – ја поч­ну­ва сво­ја­та при­каз­на Ан­дре­е­ва.

Таа отко­га знае за се­бе обо­жа­ва да игра. Та­ка, и изра­бо­тка­та на ва­ков на­кит за неа е игра, исто ка­ко дет­ска игра во ко­ја пр­сти­те си игра­ат, се ис­преп­ле­ту­ва­ат ед­ни со дру­ги. Ужи­ва да гле­да ка­ко дес­на­та ра­ка ѝ по­ма­га на ле­ва­та да на­пра­ват не­што но­во, не­кој нов пр­стен или обе­тка, мо­же­би и брош од ста­ро коп­че ,кое пред два­е­се­ти­на го­ди­на слу­же­ло да се за­коп­ча еден еле­ган­тен ма­шки ка­пут што го но­сел не­кој во по­тес­но­то се­мејс­тво…

– Ко­га соз­да­вам не­што со ра­це­те, це­лос­но се вло­жу­вам во тоа. За ме­не сѐ е игра. Се­кое пар­че што го гле­да­те има сво­ја при­каз­на. Обич­но ра­бо­там по­ве­ќе ра­бо­ти исто­вре­ме­но. Пр­во поч­ну­вам да ра­бо­там не­кое но­во пар­че, па ќе ми тек­не дру­га иде­ја, па ќе поч­нам да ра­бо­там не­што но­во. За ме­не ова е игра, ужи­ва­ње. Ако ра­бо­ти­те се­ри­оз­на ра­бо­та, таа пов­ле­ку­ва стра­во­ви, не­си­гур­ност, ти го одв­ле­ку­ва вни­ма­ни­е­то. Ва­ка, ко­га им доз­во­лу­вам на пр­сти­те да си игра­ат, енер­ги­ја­та те­че ме­ѓу нив, а јас сум среќ­на де­ка соз­да­вам не­што – ве­ли Ан­дре­е­ва, ко­ја из­ло­жу­ва­ше на­кит на ба­за­рот во Мла­дин­ски­от кул­ту­рен цен­тар (МКЦ) по по­вод еден мал­ку по­и­на­ков 8 Март.

Таа во­о­би­ча­е­но ра­бо­ти со чи­сто сре­бро, а на­ки­тот го укра­су­ва уште и со ска­по­це­ни и со по­лу­ска­по­це­ни ка­ме­ња ка­ко аме­тист, ро­зов кварц, ти­гро­во око. Ра­бо­ти и со др­во, со ре­цик­ли­ран ма­те­ри­јал, со ста­ри ра­бо­ти, кои отсе­ко­гаш ги со­би­ра­ла – раз­ни ка­мен­чи­ња, коп­чи­ња…

– Ко­га ра­бо­тиш рач­на ра­бо­та, ја гле­даш свет­ли­на­та. Мис­ли­те ти одат на уба­ви ме­ста, кон уба­ви лу­ѓе. Ре­тки се ми­го­ви­те ко­га скрш­ну­ваш кон тем­ни­на­та. Ед­но­став­но, при­ро­да­та на ра­бо­та­та не ти го доз­во­лу­ва тоа. Се про­чи­сту­ваш – ве­ли Ан­дри­ја­на.

Освен што изра­бо­ту­ва на­кит, таа и сли­ка, шие, пра­ви ко­ла­чи­ња….

– Го ра­бо­там се­то тоа што ме ис­пол­ну­ва – ве­ли нас­ме­а­на­та Ан­дре­е­ва, ко­ја сво­и­те про­из­во­ди ги про­да­ва на ин­тер­нет.

Але­ксан­дра Маз­не­ва – Бун­да­лев­ска

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.