Игор Стојчевски: Де­нес не­до­сти­га да се жи­вее за те­а­та­рот

По па­у­за од по­ве­ќе од две го­ди­ни акте­рот Игор Стој­чев­ски по­втор­но е во глав­на уло­га, овој пат во прет­ста­ва­та „Чо­ве­кот што го изе­де све­тот“, ко­ја не­о­дам­на има­ше пре­ми­е­ра во Драм­ски те­а­тар во Скоп­је. Стој­чев­ски го игра­ше ли­кот на без­и­ме­ни­от, ХХХХ, во со­вре­ме­на­та дра­ма на гер­ман­ски­от автор Нис Мо­ме Шток­ман. „Чо­ве­кот што го изе­де све­тот“ е еден од нај­по­ста­ву­ва­ни­те тек­сто­ви на европ­ска­та сце­на. Оваа прет­ста­ва ни да­ва да ѕир­не­ме во ед­но се­меј­но се­којд­не­вие, или, пак, во жи­во­тот на си­те ли­ко­ви од­дел­но. Ја рас­ка­жу­ва при­каз­на­та за нез­дра­ви­от од­нос ме­ѓу ро­ди­тел и де­те, еден про­пад­нат брак, ед­но из­не­ве­ре­но при­ја­телс­тво, ед­но бав­но ин­ди­ви­ду­ал­но про­па­ѓа­ње, бол­но во сво­ја­та бав­ност, ве­ли ре­жи­сер­ка­та на прет­ста­ва­та Бил­ја­на Ра­ди­но­ска.

 Иа­ко го не­ма­ше две го­ди­ни на те­а­тар­ска­та сце­на, Стој­чев­ски (36) во ме­ѓу­вре­ме ра­бо­те­ше на фил­мо­ви­те „Со­ба со пи­ја­но“ и „Тре­то по­лу­вре­ме“, а де­нес, освен во „Чо­ве­кот што го изе­де све­тот“, на сце­на­та на Драм­ски на­ста­пу­ва и во „Хам­лет“. Пуб­ли­ка­та го па­ме­ти ка­ко из­во­нред­на­та Џу­ли­е­та во „Ро­мео и Џу­ли­е­та“, прет­ста­ва во ко­ја си­те ли­ко­ви, и ма­шки и жен­ски, ги тол­ку­ваа ма­шки акте­ри, по­тоа во „Кој се пла­ши од Вир­џи­ни­ја Вулф“, „Ан­ге­ли во Аме­ри­ка“ и дру­ги.

Две не­де­ли по пре­ми­е­ра­та на прет­ста­ва­та „Чо­ве­кот што го изе­де све­тот“, ка­кви се тво­и­те впе­ча­то­ци? Да­ли стиг­наа до те­бе ре­ак­ци­и­те на пуб­ли­ка­та?

СТОЈЧЕВСКИ: Уште ве­чер­та, по пре­ми­е­ра­та, има­ше мно­гу ре­ак­ции. До­се­га не ми се слу­чи­ло по пре­ми­е­ра тол­ку мно­гу лу­ѓе да дој­дат и да ги спо­де­лат сво­и­те впе­ча­то­ци од прет­ста­ва­та. На­ви­сти­на има­ше мно­гу по­зи­тив­ни ре­ак­ции, слуш­нав мно­гу ко­мен­та­ри за мо­ја­та уло­га, за дру­ги­те ко­ле­ги во прет­ста­ва­та и та­кви ко­мен­та­ри одам­на не­мав чу­е­но за не­ко­ја прет­ста­ва. Си­те по­зи­тив­ни кри­ти­ки беа за актер­ска­та игра во прет­ста­ва­та, ка­ко и за акту­ел­но­ста и атра­ктив­но­ста на тек­стот на Нис Мо­ме Шток­ман.

 Бил­ја­на Ра­ди­но­ска прв­пат ре­жи­ра во ин­сти­ту­ци­о­на­лен те­а­тар, над­вор од не­за­вис­ни­те про­е­кти. Ка­кво се­ќа­ва­ње но­сиш од ра­бо­та­та со оваа мла­да ре­жи­сер­ка?

СТОЈЧЕВСКИ: Со Бил­ја­на прв­пат се за­поз­нав­ме уште на Фа­кул­те­тот за драм­ски умет­но­сти (ФДУ) во Скоп­је и за­ед­но со­ра­бо­ту­вав­ме на ед­на неј­зи­на ис­пит­на прет­ста­ва „Трам­ва­јот на­ре­чен жел­ба“. Во таа прет­ста­ва бе­ше и акте­рот Ди­ми­три­ја До­ксев­ски, кој, исто та­ка, игра во „Чо­ве­кот што го изе­де све­тот“. По дол­го вре­ме, се сре­ќа­ва­ме во Драм­ски те­а­тар. Мо­жам да ка­жам де­ка имав­ме су­пер про­цес. Дра­го ми е што мо­жам да на­пра­вам па­ра­ле­ла со тоа што сме го ра­бо­те­ле на ФДУ, ка­ко сту­ден­ти и се­га, по тол­ку го­ди­ни. Таа од­лич­но си ја ра­бо­ти ра­бо­та­та и од­лич­но го во­де­ше це­ли­от про­цес, кој бе­ше бес­пре­ко­рен. Не­мав­ме ни­ка­кви тур­бу­лен­ции, ни­ту, пак, ка­кви би­ло не­сог­ла­су­ва­ња што се ти­пич­ни ко­га се ра­бо­ти кре­а­тив­на ра­бо­та во ко­ја има мно­гу чув­ства, а да не за­бо­ра­ви­ме де­ка се ра­бо­ти со лу­ѓе со раз­ни та­би­е­ти.

 До кра­јот на ме­се­цот ја оче­ку­ваш и пре­ми­е­ра­та на фил­мот „Че­кај ги па­ри­те“. Ка­ква уло­га тол­ку­ваш? Ко­ја е при­каз­на­та на фил­мот?

СТОЈЧЕВСКИ: Фил­мот е по­де­лен на два де­ла и обра­бо­ту­ва со­вре­ме­на те­ма, од пер­и­о­дот на вој­на­та на Ко­со­во и де­сет го­ди­ни по­доц­на. Фил­мот го­во­ри за при­ја­телс­тво­то, за лу­ѓе што го одр­жу­ва­ат сво­јот збор и за лу­ѓе што, ед­но­став­но, да­ва­ат збор без да раз­мис­лат, ве­ту­ва­ат без да зна­ат што ве­ту­ва­ат. Пр­ви­от дел е на­ре­чен „Но­ви при­ја­те­ли“, а вто­ри­от „Ста­ри при­ја­те­ли“. Во фил­мот јас тол­ку­вам лик на вој­ник на НАТО, кој го ко­ри­сти це­ли­от ха­ос што вла­дее и поч­ну­ва да се за­ни­ма­ва со црн биз­нис, тр­гу­ва­ње со ар­те­фа­кти, ико­ни, кра­де­ни од цр­кви и ма­на­сти­ри низ Бал­ка­нот, кои за­вр­шу­ва­ат на цр­ни­те па­за­ри во Евро­па и све­тот. По­ра­ди не­го­ви­от ка­ра­ктер и из­бр­за­ност се­то тоа на крај за­вр­шу­ва фа­тал­но за не­го.

Ка­ко е да се би­де актер во Ма­ке­до­ни­ја де­нес? Има нов бран ими­ња. Да­ли со тоа се сме­ни и ста­ту­сот на акте­рот, но и на те­а­та­рот?

СТОЈЧЕВСКИ: Но­ви ге­не­ра­ции по­сто­ја­но до­а­ѓа­ат во те­а­тар и се­ко­гаш но­сат но­ва енер­ги­ја, но­ва све­жи­на, кон­такт со де­неш­но­то вре­ме. Ме­ѓу­тоа, мис­лам де­ка освен кван­ти­те­тот на таа енер­ги­ја, не­до­сти­га одре­ден ква­ли­тет, кој те­а­та­рот го ба­ра за да го из­др­жи ова вре­ме. Не мис­лам де­ка те­а­та­рот тре­ба да се бо­ри со фил­мот и со дру­ги ме­ди­у­ми, ме­ѓу­тоа, мис­лам де­ка не­до­сти­га ви­стин­ска кре­а­тив­на, ква­ли­тет­на енер­ги­ја по­себ­но од но­ви­от бран. И ова не се од­не­су­ва са­мо на акте­ри­те, ту­ку и на ре­жи­се­ри­те, дра­ма­тур­зи­те, сце­но­гра­фи­те… Де­нес не­до­сти­га да се жи­вее за те­а­та­рот. Не­ка­ко се из­ме­ни­ја ра­бо­ти­те. Лу­ѓе­то оче­ку­ва­ат по­ве­ќе да жи­ве­ат од не­го, а не за не­го и за умет­но­ста.

 Ра­бо­те­ше во „Со­ба со пи­ја­но“, „Тре­то по­лу­вре­ме“, во прет­ста­ви­те „Хам­лет“, „Ро­мео и Џу­ли­е­та“, „Кој се пла­ши од Вир­џи­ни­ја Вулф“… Имаш искус­тво и на филм и во те­а­тар. Ка­де, во кој ме­ди­ум ужи­ваш по­ве­ќе?

СТОЈЧЕВСКИ: Не мо­жам да ре­шам во што ужи­вам по­ве­ќе. Два­та ме­ди­у­ма има­ат свои уба­ви­ни, но и свои те­шки стра­ни. Уба­ви­на­та и комп­лекс­но­ста во те­а­та­рот е тоа што тој е жив ме­ди­ум и се за­ни­ма­ва со се­гаш­но­ста. Дејс­тво­то се слу­чу­ва пред очи­те на пуб­ли­ка­та. Уба­ви­на­та на про­фе­си­ја­та е во тоа да се из­др­жи до­стој­но и дос­лед­но це­ло­то тоа вре­ме и во тоа пар­че од жи­вот што гле­да­чи­те до­а­ѓа­ат да го ви­дат и се слу­чу­ва пред ни­ви­те очи. Во фил­мот комп­лекс­но­ста е во тоа што фил­мот ре­тко ко­га се сни­ма во кон­ти­ну­и­тет, се слу­чу­ва пр­ви­от и пос­лед­ни­от ка­дар да се сни­ма­ат во ист ден, во иста про­сто­ри­ја, а акте­рот тре­ба ме­ѓу тие два ка­дри да го пре­жи­вее це­ли­от филм. За­тоа фил­мот ба­ра по­и­на­ква кон­цен­тра­ци­ја за да се одр­жи таа дос­лед­ност што ја ба­ра ли­кот.

 Во дра­ма­та „Ро­мео и Џу­ли­е­та“ ја тол­ку­ва­ше уло­га­та на Џу­ли­е­та. Што е по­лес­но, да се би­де маж или же­на де­нес?

 СТОЈЧЕВСКИ: Гле­дај­ќи што се слу­чу­ва де­нес во све­тот и во оп­штес­тво­то, мис­лам де­ка же­на­та сѐ по­ве­ќе и сѐ по­че­сто пре­зе­ма до­ми­нант­на уло­га, ка­ко на про­фе­си­о­на­лен план, та­ка и на при­ва­тен план во се­мејс­тво­то. Има мно­гу ус­пеш­ни же­ни, со свој биз­нис, кои има­ат и свое се­мејс­тво. Мис­лам де­ка до­а­ѓа но­во вре­ме во кое сѐ по­че­сто ќе гле­да­ме та­кви ус­пеш­ни при­каз­ни на ус­пеш­ни же­ни. До­а­ѓа вре­ме­то ко­га же­на­та ќе би­де таа што ќе вла­дее со све­тот.

Раз­го­ва­ра­ше: Але­ксан­дра М. Бун­да­лев­ска

Фо­то: Але­ксан­дар Ива­нов­ски

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.