Исповед на учесник во војните во Сирија: Не верувајте дека Си­риј­ци­те ба­ра­ат по­мош и под­др­шка

Ми бе­ше те­шко ко­га ги слу­шав и гле­дав стра­да­ња­та на си­ри­ски­от на­род.Ве­сти, са­те­лит­ски ка­на­ли, веб-пор­та­ли – се­ка­де се­којд­нев­но се пре­не­су­ваа ин­фор­ма­ции во кои се опи­шу­ва­ше ка­ко ги уби­ва­ат во сопс­тве­на­та зем­ја. Ре­шив да от­па­ту­вам во Си­ри­ја за да им по­мог­нам  – ва­ка три­е­сет и три­го­диш­ни­от Ра­шид од Ма­ро­ко ја рас­ка­жу­ва сво­ја­та при­каз­на за учес­тво­то во вој­на­та во Си­ри­ја.

Тој бил ре­шен да за­ми­не. Ста­пил во кон­такт со не­кој со­сед, кој бил та­му и го охра­бру­вал да оди. Кон­та­кти­ра­ле пре­ку „Фејс­бук“ и те­ле­фон­ски за да се ко­ор­ди­ни­ра­ат и да ги на­пра­ват пос­лед­ни­те под­го­то­вки за па­ту­ва­ње­то на Ра­шид.

Трг­нал од ае­ро­дро­мот „Мо­ха­мед Пет­ти“ во Ка­заб­лан­ка. Го пра­ша­ле за не­го­ва­та де­сти­на­ци­ја. Од­го­во­рил де­ка оди во Тур­ци­ја. На ае­ро­дром го че­кал не­го­ви­от ма­ро­кан­ски при­ја­тел. Со те­рен­ско во­зи­ло го од­нел до си­ри­ска­та гра­ни­ца.

– Ко­га стиг­нав до Си­ри­ја ме од­ве­доа во стан­бе­на згра­да,ко­ја ја на­ре­ку­ваа „ку­ќа за го­сти“. Тоа се три го­ле­ми стан­бе­ни згра­ди, се­ко­ја со по три про­стра­ни ка­та со го­ле­ми ход­ни­ци. Згра­ди­те се це­лос­но кли­ма­ти­зи­ра­ни, со те­ле­ви­зо­ри, со са­те­лит­ски ин­тер­нет и,се­ка­ко,обез­бе­де­на севкус­на хра­на и пи­ја­ла­ци. Бев вџа­шен. Та­му по­ми­нав два ме­се­ца. За­поз­нав мно­гу Ма­ро­кан­ци. Се­кој од­би­ра­ше гру­па или фрак­ци­ја што му од­го­ва­ра и во ко­ја са­ка да се бо­ри. Мо­јот при­ја­тел бе­ше член на ИСИЛ (Ис­лам­ска др­жа­ва Ирак и Ле­вант). Ме­не не ми од­го­ва­ра­ше таа гру­па. Уште до­де­ка бев во Ма­ро­ко гикри­ти­ку­вав таа гру­па и неј­зи­ни­те ак­ции на „Тви­тер“ и на „Фејс­бук“.  По­чув­ству­вав де­ка ду­ри и Си­риј­ци­те од око­ли­на­та на Алеп не ја одо­бру­ва­ат таа гру­па и не са­ка­ат што сме та­му. Тоа се обич­ни лу­ѓе, кои са­ка­ат да жи­ве­ат во мир и во без­бед­ност, да­ле­ку од се­којд­нев­ни­те бор­би на гру­пи­те и на фрак­ци­и­те во Си­ри­ја. Ме по­го­ди ко­га го ви­дов тоа – ве­ли Ра­шид за веб-пор­та­лот „Ма­га­ра­би­ја“ (magharebia)твр­деј­ќи де­ка ни­ко­гаш не бил ра­ди­ка­лен во сво­и­те вер­ски ста­во­ви.

Ко­га ја ви­дел ре­ал­но­ста на те­рен, кај не­го се по­ја­вил страв. Се пла­шел де­ка ќе за­ги­не за иде­ја­та во ко­ја ве­ќе не ве­ру­вал. Сфа­тил де­ка згре­шил што гиоста­вил фа­ми­ли­ја­та, де­ца­та и за­ми­нал во Си­ри­ја ка­де што бил шо­ки­ран од се­којд­нев­на­та бор­ба ме­ѓу лу­ѓе­то.

– Не по­ми­нав тол­кав пат за да се бо­рам. Поч­нав да чув­ству­вам де­ка мо­е­то при­сус­тво во Си­ри­ја е ед­на го­ле­ма гре­шка. Имав три оп­ции: да оста­нам и да за­ги­нам за иде­ја­та во ко­ја ве­ќе не ве­ру­вам, да от­па­ту­вам во Тур­ци­ја или не­ка­де на дру­го ме­сто и да жи­ве­ам сам до­де­ка не умрам или да се вра­там и да ги тр­пам пос­ле­ди­ци­те. Ко­неч­но,раз­мис­лив и ре­шив да се вра­там. Мис­лев де­ка ма­ро­кан­ски­те вла­сти не­ма да ме уап­сат ту­ку ќе ми по­ста­ват не­кол­ку пра­ша­ња за при­чи­ни­те по­ра­ди кои сум от­па­ту­вал и ќе ме пу­штат. Но ме уап­си­ја на ае­ро­дром и ме од­не­соа во за­тво­рот ка­де што се­га че­кам су­де­ње – ја рас­ка­жу­ва сво­ја­та при­каз­на ма­ро­кан­ски­от мус­ли­ман, кој со­ве­ту­ва:

–Не жи­веј­те во илу­зи­ја и не ве­ру­вај­те им на ви­де­ос­по­то­ви­те во кои, бо­жем,Си­риј­ци­те ба­ра­ат по­мош и под­др­шка.

Тој до­да­ва де­ка до­де­ка бил во Си­ри­ја мно­гу­ми­на на „Фејс­бук“ ано­ним­но го пра­шу­ва­ле за џи­хад и за бор­би­те во Си­ри­ја. На си­те им ве­лел: „Не до­а­ѓај­те. Оста­не­те во сво­ја­та зем­ја за­тоа што и јас жа­лам што дој­дов сле­деј­ќи фа­та­мор­га­на“.

– Во Си­ри­ја не­ма ни­што дру­го освен фрак­ции и гру­пи што се бо­рат ед­на про­тив дру­га. Та­ква бор­ба не е при­фат­ли­ва за раз­у­мот и за ло­ги­ка­та. Ова се збо­ро­ви на не­кој што бил та­му и го до­жи­ве­ал тоа. Не доз­во­лу­вај­те да ве пре­ла­жат. Оде­ње­то во Си­ри­ја е аван­ту­ра со не­поз­на­ти пос­ле­ди­ци. А што се од­не­су­ва до на­гра­да­та, таа не по­стои. Единс­тве­на­та на­гра­да е смрт – по­со­чу­ва Ра­шид, кој се со­о­чу­ва со пе­тго­диш­на каз­на за­твор за те­ро­ри­зам. Тој се ре­шил да про­го­во­ри за Си­ри­ја по­ра­ди фа­ктот де­ка мно­гу­ми­на за­ми­ну­ва­ат без да ја зна­ат ре­ал­на­та сли­ка.

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.