Михајловски: СДСМ го нервира сѐ што е македонско

Актер, шо­у­мен, во­ди­тел, стен­дап-ко­ми­чар и пар­ти­ски член. Тоа е Tони Ми­хај­лов­ски, на чи­и­што ше­ги си­те зна­ат да се нас­ме­ат, но во пос­лед­но вре­ме е кри­ти­ку­ван од одре­де­ни стру­кту­ри са­мо за­тоа што не­ко­му тоа не му се до­пад­на­ло. Ве­ли, де­ка е член на ВМРО-ДПМНЕ, дес­ни­чар и тоа ни­ко­гаш не го кри­ел. Не­за­до­волс­тво­то од сво­и­те со­пар­тиј­ци, за одре­де­ни ра­бо­ти, се­ко­гаш јав­но го иска­жу­вал и ре­чи­си не­ма по­ли­ти­чар што не бил те­ма на не­го­ви­от од­ли­чен ху­мор.

Мно­гу отров­ни стре­ли беа исфр­ле­ни кон Вас по кон­вен­ци­ја­та на ВМРО-ДПМНЕ, оче­ку­ва­вте ли тол­ку мно­гу не­га­тив­на енер­ги­ја кон Вас?
Михај­лов­ски: Очиг­лед­но де­ка ар­се­на­лот на отров кај нив е мно­гу го­лем. Нај­ве­ро­јат­но, не­ма­ат ни­што дру­го со­бра­но, па мо­раа да го по­тро­шат. Не оче­ку­вав де­ка еден ше­го­вит осврт ќе би­де пре­че­кан та­ка. Мис­лам де­ка прв­пат се слу­чу­ва на кон­вен­ци­ја кај нас да се на­пра­ви еден та­ков при­стап. Не гле­дам ни­што ло­шо во тоа, во све­тот не е ни­што но­во. На­ви­сти­на, не оче­ку­вав де­ка тол­ку ќе ги за­бо­ли. Нај­ве­ро­јат­но не мо­же­ле да ја пре­скок­нат рам­па­та на ше­гу­ва­ње, па прем­но­гу лич­но ги има­ат сфа­те­но ра­бо­ти­те. Ка­ко што ре­ков, се­ко­ја слич­ност е не­ве­ро­јат­на и мо­же да за­бо­ли, нај­ве­ро­јат­но.

Ка­ко дој­де до стен­дап на кон­вен­ци­ја? Чи­ја бе­ше иде­ја­та?
Михај­лов­ски: Тоа бе­ше ини­ци­ра­но од пар­ти­ја­та, од чо­ве­кот што пи­шу­ва сце­на­рио. Ме­не ми по­ну­ди­ја да на­пи­шам не­ка­ков текст. Го на­пи­шав тоа, иа­ко кру­жеа му­а­бе­ти де­ка ми се да­де­ни збо­ро­ви што тре­ба да ги из­го­во­рам, де­ка ми е из­ди­кти­ра­но и на­пи­ша­но тоа што тре­ба да го ка­жам. Ап­со­лут­но имав сло­бо­да во кре­а­ци­ја­та. Нор­мал­но, тоа го по­ну­див на ко­рек­ци­ја, не­ма­ше ко­рек­ци­ја. Ни­ка­де во тек­стот ние не ре­ков­ме де­ка не­кој шмр­ка ко­ка­ин, но тој што си ја има му­ва­та на ка­па­та, нај­ве­ро­јат­но, си го пре­поз­нал тоа. А ме­та­фо­ри­те мо­же да се од­не­су­ва­ат на сѐ и се­што, не­ли! Е се­га, ако не­кој има пре­го­лем ба­гаж и не сме­еш да спо­ме­неш ли­ни­ја ко­га зборуваш за него затоа што сѐ го асо­ци­ра на кон­су­ми­ра­ње та­кви средс­тва, јас не сум ви­но­вен. За тоа, нај­ве­ро­јат­но, е ви­но­вен чо­ве­кот што го на­пра­вил ба­га­жот.

За кол­кав хо­но­рар го на­пра­ви тоа?
Михај­лов­ски: Јас сум член на ВМРО-ДПМНЕ и ова го на­пра­вив без хо­но­рар. На­про­тив, го на­пра­вив со огром­но за­до­волс­тво и ми бе­ше чест што ми овоз­мо­жи­ја да го на­пра­вам. Го на­пра­вив ка­ко оби­чен член на пар­ти­ја­та. Не­мам зе­ме­но ни­ка­ков хо­но­рар и не­ма да зе­мам.

Опо­зи­ци­ски­те ме­ди­у­ми остро ве кри­ти­ку­ваа ко­га пре­ми­е­рот бе­ше го­стин во Ва­ша­та еми­си­ја „Опу­ште­но“, ка­де што збо­ру­ва­ше за сво­јот жи­вот, сво­е­то дет­ство, за при­ват­ни­те ра­бо­ти?
Михај­лов­ски: Со тој што по­сто­ја­но се жа­ли на не­ко­го, нај­ве­ро­јат­но, не­што не е во ред. Тој чо­век гле­да а не мо­же да ви­ди, слу­ша а не мо­же да слуш­не, ја­де а не чув­ству­ва ни­ка­ков вкус. Тој е ота­пен чо­век. Во пос­лед­ни­те го­ди­ни од опо­зи­ци­ја­та не слу­ша­ме ни­што дру­го освен кри­ти­ка. Де­ве­де­сет и де­вет про­цен­ти од кри­ти­ки­те се не­о­прав­да­ни, а еден про­цент е пре­мал­ку за да мо­жат да се сфа­тат се­ри­оз­но. Тоа се лу­ѓе од Ма­ке­до­ни­ја, кои кри­ти­ку­ва­ат сѐ што е од Ма­ке­до­ни­ја. Оста­ва­ат од­врат­на сли­ка за сопс­тве­на­та зем­ја и за сопс­тве­ни­от на­род и си­те тие не­га­тив­ни кри­ти­ки што ги до­би­ва­ме не ги до­би­ва­ме на сме­тка на тие што ја во­дат др­жа­ва­та, ту­ку ги до­би­ва­ме на сме­тка на ло­ша­та опо­зи­ци­ја, ко­ја е са­ма ви­нов­на за сопс­тве­ни­от про­паст. Таа е под­го­тве­на да об­ви­ни се­ко­го за сопс­тве­на­та про­паст, са­мо не се­бе­си. Не слуш­нав­ме ни­што кре­а­тив­но од нив­на стра­на. Ду­ри им пре­чи ко­га не­кој ќе би­де прет­ста­вен ка­ко при­ја­тел, со­сед, дру­гар од сред­но учи­ли­ште. Ние Гру­ев­ски го гле­да­ме осум го­ди­ни ка­ко збо­ру­ва за по­ли­ти­ка. Мис­лам де­ка не е са­мо по­ли­ти­ка­та со­ста­вен дел од не­го­ви­от жи­вот и ус­пеа да го по­ка­же тоа. Си­те кри­ти­ку­ваа де­ка јас сум се вов­ле­ку­вал та­му ка­де што сум се вов­ле­ку­вал, сум пра­вел тоа што сум пра­вел, а ни­кој не за­бе­ле­жи де­ка еми­си­ја­та тра­е­ше еден час и 49 ми­ну­ти. Ја ис­пи­ле еми­си­ја­та ка­ко еден и два, ја про­гол­та­ле ка­ко таб­ле­та за здрав­је и за до­бро рас­по­ло­же­ние и по­тоа, отка­ко вли­ја­е­ла по­зи­тив­но на нив, не­на­вик­на­ти на тол­ку по­зи­тив­на енер­ги­ја, мо­ра­ше да отру­јат со не­што за да се вра­тат на свое. Ина­ку ќе беа на гра­ни­ца да ста­нат до­бри лу­ѓе.

Ви пре­чи ли што де­не­ска сѐ се ста­ва во по­ли­тич­ка ко­но­та­ци­ја?
Михај­лов­ски: Ап­со­лут­но. Ме­не ме на­па­ѓа­ат и ме бра­нат лу­ѓе на кои во 1997 го­ди­на јас им да­дов отказ. Лу­ѓе, кои за оваа зем­ја не на­пра­ви­ле ни­што во пог­лед на кул­ту­ра­та, во пог­лед на ни­ту ед­на гран­ка, а тоа мо­же да го по­твр­ди­ме со нив­но­то вла­де­е­ње. Еден ки­ло­ме­тар не е из­гра­ден, ед­на фа­бри­ка не е на­пра­ве­на, еден те­а­тар не е по­диг­нат. Фил­мо­ви­те што се на­пра­ве­ни се бро­јат со но­кти. Тие лу­ѓе што уни­шту­ва­ат сѐ што е ма­ке­дон­ско, вклу­чу­вај­ќи ме и ме­не, одед­наш се мои бра­ни­те­ли и им е жал што јас сум се вра­тил до­ма. Не мо­жам да ги раз­бе­рам.Чо­век ќе се ска­ра со сопс­тве­ни­те ро­ди­те­ли, па ќе се сми­ри за­тоа што тоа му е не­го­ви­от дом. Мо­е­то вра­ќа­ње во ВМРО-ДПМНЕ го гле­дам ка­ко вра­ќа­ње до­ма. А тоа нив ги бо­ли. Не знам ко­га по­мис­ли­ле де­ка сум нив­ни. Скра­ја да е. Ако не­ко­гаш по­мис­ли­ле, ги мо­лам да ги трг­нат тие мис­ли од гла­ва­та.

„Јас сум член на ВМРО-ДПМНЕ и на кон­вен­ци­ја­та се по­ја­вив без хо­но­рар. На­про­тив, тоа го на­пра­вив со огром­но за­до­волс­тво и ми бе­ше чест што ми овоз­мо­жи­ја да го на­пра­вам. Го на­пра­вив ка­ко оби­чен член на пар­ти­ја­та. Не­мам зе­ме­но ни­ка­ков хо­но­рар и не­ма да зе­мам“

И прет­ход­но сте пра­ве­ле ше­ги на сме­тка на по­ли­ти­ча­ри, но овој пат пре­диз­ви­ка­вте ви­стин­ска ла­ви­на, што е при­чи­на­та за тоа, ими­ња­та на тие што беа спо­ме­на­ти или на­чи­нот на кој го ка­жа­вте ске­чот?
Михај­лов­ски: Пр­во, не спо­ме­нав име. Ре­ков Б.Ц. и З.З.. Тоа мо­же да би­де Бра­нис­лав Цве­тков­ски и Зе­ки­ри Зе­кир. На­ви­сти­на не­ма за што да се фа­тат. До­бро, јас­но е ка­де се слу­чу­ва тоа. Јас мис­лам де­ка не­кој ја ам­пу­ти­ра­ше по­ли­ти­ка­та од ху­мо­рот, што е не­при­род­но. По­ли­ти­ка­та тре­ба да се тре­ти­ра низ ху­мор. Има­ме ма­ни­фе­ста­ци­ја на ко­ја прет­ход­но вла­де­јач­ка­та гар­ни­ту­ра, според реч­ник на опо­зи­ци­ја­та, бе­ше на­пра­ве­на пар­та­ли. Ни­кој од вла­де­јач­ка­та гар­ни­ту­ра не го мра­зи чо­ве­кот што го има ка­жа­но тоа, ни­кој не го на­па­ѓа по пор­та­ли, го при­фа­ти­ја, се из­нас­ме­а­ја, ужи­ваа во тоа и го поз­дра­ви­ја. Не го рас­трг­наа чо­ве­кот, ка­ко што ме рас­трг­наа ме­не. Но не ми е гри­жа што мис­лат, јас ху­мо­рот ќе го не­гу­вам и по­на­та­му, кај ме­не не­ма да мо­жат да го уни­штат тоа. Сум ус­пе­ал да го со­чу­вам досе­га, ќе ус­пе­ам и отсе­га. Зо­што ги на­па­ѓаш и така се ку­три?! Па не сум јас ви­но­вен што се ку­три, има до­вол­но ма­те­ри­јал за обра­бо­тка.

Вие сте актер, но се­га на се­бе ја пре­зе­до­вте уло­га­та на по­ли­тич­ка цел, што е по­лес­но, да Ве кри­ти­ку­ва­ат по­ра­ди ло­шо оди­гра­на уло­га во те­а­тар или да Ве на­па­ѓа­ат од по­ли­тич­ки при­чи­ни?
Михај­лов­ски: Кри­ти­ките во про­фе­си­о­нал­на смис­ла не ме по­го­ду­ва­ат, да­ли за оди­гра­на уло­га или за стен­дап-ко­ме­ди­ја. Мо­ја­та ра­бо­та е јав­на и под­ло­ж­на на кри­ти­ка. Ме нер­ви­ра­ат лич­ни за­бе­гу­ва­ња, ко­га се нав­ле­гу­ва во не­што што не е доз­во­ле­но, ка­ко на при­мер се­мејс­тво, кри­ти­ка на чо­веч­ки осо­би­ни… То­гаш воз­вра­ќам др­ско, без­о­браз­но и вул­гар­но, на ни­во на кое си го ба­ра­ат. Тие што се за нор­мал­на ко­му­ни­ка­ци­ја го до­би­ва­ат тоа и од ме­не. Кри­ти­ки­те се­ко­гаш би­ле ту­ка за да ме ис­пра­ват, но овој пат не ги при­фа­ќам кри­ти­ки­те за­тоа што ова е мо­ја­та иде­о­ло­ги­ја, јас сум дес­ни­чар и во овие 20 го­ди­ни таа мо­ја пар­ти­ја про­из­ве­де око­лу 15 пар­тии. Јас, мо­же­би, про­ше­тав низ две-три од нив, но тоа се­ко­гаш бе­ше на дес­на­та стра­на, ни­ко­гаш не се про­сти­ту­и­рав ле­во или на цен­тар. Нај­ве­ро­јат­но, ги пла­ши вра­ќа­ње­то на ста­ри­те чле­но­ви. Мо­же­би им пре­чи чув­ство­то на др­жав­ност и на при­пад­ност што се бу­ди кај Ма­ке­до­не­цот.

Бе­вте дел од „ла­во­ви­те“ во 2001 го­ди­на, мож­но ли е тоа да е при­чи­на­та што не мо­жат да Ве смис­лат тие што то­гаш ме­сто во ро­во­ви­те, се сон­чаа на бре­гот на Егеј­ско Мо­ре?
Михај­лов­ски: Два­па­ти се имам срет­на­то со Б.Ц. Пр­ви­от пат бе­ше во 1995 го­ди­на, ко­га со Игор Џам­ба­зов и со Мир­че До­нев­ски оти­дов­ме кај не­го. Бе­ше пре­ми­ер и му по­ба­рав­ме да се по­све­ти на кул­ту­ра­та, на умет­но­ста во Ма­ке­до­ни­ја. Во тоа вре­ме тоа бе­ше единс­тве­но­то не­што што во све­тот нѐ ста­ва­ше ра­мо до ра­мо со мно­гу европ­ски и свет­ски си­ли во кул­ту­ра­та. Чо­ве­кот ни по­ну­ди ви­ски, дру­го, ве­ро­јат­но, му бе­ше нез­год­но да ни по­ну­ди, и ни ре­че: Што ќе ви се на вас глум­ци­те па­ри. Ние му ре­ков­ме де­ка не дој­дов­ме да ба­ра­ме па­ри за глум­ци­те, ту­ку за си­те умет­ни­ци и за кул­ту­ра­та ге­не­рал­но. Чо­ве­кот, очиг­лед­но, не­ма чув­ство за та­кво не­што, ни се нас­меа и ни ре­че: Па­ри за та­кво не­што не­ма. То­гаш ви­дов кол­ка­во „сел­ја­чи­ште“ е чо­ве­кот. Вто­ро­то гле­да­ње бе­ше со „ла­во­ви­те“, ко­га во­дев­ме пре­го­во­ри со не­го, пре­тсе­да­те­лот Бо­рис Трај­ков­ски и со Ха­ри Ко­стов, ко­га тој, исто та­ка, бе­ше пре­ми­ер и ни ве­ти сѐ и нѐ из­ла­жа. Тоа беа мо­и­те две сред­би со не­го. Нив­на­та ос­нов­на ли­ни­ја на во­зе­ње е ла­га­та. А се пла­шат од „ла­во­ви­те“. И то­гаш по­ка­жаа и приз­наа де­ка се пла­шат. Дој­доа со пу­шки, со ми­но­фр­ла­чи, со ок­ло­пен ба­тал­јон трг­наа кон нас. То­гаш ние им го из­ва­див­ме оруж­је­то и им ре­ков­ме де­ка ако са­ка­ат вој­на, ќе ја до­би­јат. От­то­гаш мис­лам де­ка има­ат вро­ден страв од „ла­во­ви­те“, ду­ри и ко­га спи­јат. Мис­лам де­ка ду­ри и на „На­ци­о­нал­на ге­о­гра­фи­ја“ не гле­да­ат еми­сии со ла­во­ви. Има вли­ја­ние што бев порт­па­рол на таа еди­ни­ца. СДСМ ги нер­ви­ра сѐ што е ма­ке­дон­ско, хра­бро и ја са­ка сопс­тве­на­та зем­ја, за­тоа што ѝ се за­ка­ну­ва на нив­на­та на­ме­ра да го уни­штат тоа.

Што ќе се слу­чи ако, не дај бо­же, се по­вто­ри пе­ко­лот од 2001 го­ди­на? Би го по­вто­ри­ле ли тоа што го на­пра­ви­вте то­гаш и што мис­ли­те, ка­ко ќе се од­не­су­ва­ат гра­ѓа­ни­те?
Михај­лов­ски: Тие што бе­гаа, по­втор­но ќе из­бе­га­ат. Ќе има­ме ко­ман­дант Хал­ки­ди­ки, ка­пе­тан Ха­ни­о­ти, но јас не­мам ди­ле­ма око­лу тоа. Се­кој што се чув­ству­ва ка­ко Ма­ке­до­нец знае де­ка ако не­го­ва­та зем­ја е на­пад­на­та, единс­тве­на­та све­та ми­си­ја е да ја бра­ни зем­ја­та за­ло­жу­вај­ќи го сво­јот жи­вот – ова е ци­тат од кни­га на­пи­ша­но од пред 2.500 го­ди­ни.

ВМРО –ДПМНЕ оди на 62 пра­те­ни­ци и ап­со­лут­но мно­зинс­тво во пар­ла­мен­тот за да не би­де во си­ту­а­ци­ја да би­де уце­ну­ва­на од ДУИ или од дру­ги по­ли­тич­ки акте­ри. Мис­ли­те ли де­ка тоа е из­вод­ли­во?
Михај­лов­ски: Ап­со­лут­но. ВМРО-ДПМНЕ мно­гу­па­ти би­ла бли­ску до ос­тва­ру­ва­ње на тоа. Нор­мал­но, да не се игри­те што ги пра­ват пре­дав­ни­ци­те на сопс­тве­ни­от на­род по­тку­пу­вај­ќи гла­со­ви од тие што не се чув­ству­ва­ат ка­ко Ма­ке­дон­ци, иа­ко се ро­де­ни ту­ка, и се­ко­гаш се под­го­тве­ни да се свр­тат на стра­на на пре­дав­ни­ци­те. Се на­де­вам де­ка ма­ке­дон­ски­от на­род овој пат ќе им пре­су­ди и на ед­ни­те и на дру­ги­те. Ќе ре­ши да ѝ по­да­ри на ВМРО-ДПМНЕ тол­ку пра­те­ни­ци кол­ку што се по­треб­ни за Ма­ке­до­ни­ја да би­де сво­ја на сво­е­то, да не би­де ки­ра­џи­ја во сопс­тве­на­та ку­ќа. Не мо­же не­кој друг да ни ги ди­ри­ги­ра ра­бо­ти­те. Јас сум за со­жи­вот, не ми пре­чи ни­кој што жи­вее ту­ка и ја са­ка сопс­тве­на­та др­жа­ва, без раз­ли­ка на на­ци­о­нал­ната или вер­ска при­пад­ност. Но ми пре­чи тој што не ја са­ка зем­ја­та и про­тив не­го би се бо­рел со си­те си­ли. Не се бо­ри са­мо со пу­шка и не се ги­не са­мо од кур­шум.

Сме­та­те ли де­ка си­те по­ли­ти­ча­ри ра­бо­тат за по­до­бру­ва­ње на жи­во­тот на си­те гра­ѓа­ни или, пак, при­о­ри­тет е лич­ни­от ин­те­рес?
Михај­лов­ски: Чо­веч­ки­от ка­ра­ктер е не­де­фи­ни­ра­на ка­те­го­ри­ја и е под­ло­жен на раз­ни иску­ше­ни­ја. Це­ли­от жи­вот ни е иску­ше­ние и ми­ни­стри­те не се иму­ни на тоа. Тоа што го има­ме до­се­га е Вла­да што најм­но­гу се за­др­жа­ла без ре­кон­струк­ци­ја. Тоа е не­кој по­ка­за­тел де­ка ра­бо­тат. Има­ме ре­фор­ми во здрав­ство­то што не се слу­чи­ле 70 го­ди­ни. Во кул­ту­ра­та не­ма по­тре­ба да збо­ру­вам, до­вол­но се ше­сте те­а­три и „Скоп­је 2014“. Се­ка­де има по­до­бру­ва­ње што до­се­га не се слу­чи­ло во Ма­ке­до­ни­ја. Лу­ѓе се, пра­ват и гре­шки, но тие гре­шки не се тол­ку ка­та­стро­фал­ни за на­ро­дот да ги по­чув­ству­ва на сво­ја ко­жа. Мис­лам де­ка цел­та им е да ра­бо­тат за до­бро­то на Ма­ке­до­ни­ја, до­бро­то на се­кој гра­ѓа­нин.

Мо­же ли да оче­ку­ва­ме еден ден, ка­ко Ва­ши­те ко­ле­ги од ре­ги­о­нот Бра­нис­лав Ле­чиќ или Емир Ха­џи­ха­фис­бе­го­виќ, од шти­ци­те што зна­чат жи­вот да вле­зе­те це­лос­но во по­ли­тич­ки­те во­ди? Има­те ли по­ли­тич­ки ам­би­ции?
Михај­лов­ски: Ни­ко­гаш. Јас се пла­шам од тоа. Се­кој се за­ни­ма­ва со по­ли­ти­ка, по­ве­ќе или по­мал­ку. Им се вос­хи­ту­вам на по­ли­ти­ча­ри­те ка­ко мо­жат да го пра­ват тоа, тоа ба­ра вре­ме и по­све­те­ност. Но гла­сам, член сум на пар­ти­ја, са­кам да учес­тву­вам во до­не­су­ва­њето од­лу­ки. Ин­те­рес­на е по­ли­ти­ка­та и мно­гу е бит­на, тоа е по­ли­са за удоб­но жи­ве­е­ње и по­сто­е­ње на ед­на на­ци­ја. И прем­но­гу го са­кам те­а­та­рот, го са­кам фил­мот за да ги оста­вам и да оти­дам во по­ли­ти­ка. По­ли­ти­ка­та ти го од­зе­ма це­ло­то сло­бод­но вре­ме. Јас са­кам вре­ме­то да го тро­шам на умет­ност и на уба­ва кре­а­ци­ја. Од ед­на стра­на, ме пре­диз­ви­ку­ва по­ли­ти­ка­та, мо­жеш на по­дол­го вре­ме да на­пра­виш лу­ѓе­то да се чув­ству­ва­ат по­до­бро. За жал, во те­а­та­рот тоа трае 2 ча­са, до след­на­та прет­ста­ва, до след­ни­от филм, до след­на­та еми­си­ја. Ко­га би бил ус­пе­шен во по­ли­ти­ка­та ба­рем 50 про­цен­ти од тоа што сум ус­пе­шен во сво­ја­та ка­ри­е­ра, ве­ро­јат­но би бил еден од по­ус­пеш­ни­те по­ли­ти­ча­ри.

Во 1997 го­ди­на го на­пу­шти­вте те­а­та­рот и ре­ко­вте де­ка не би се вра­ти­ле, но во 2013 го­ди­на се вра­ти­вте. Што Ве на­те­ра да се вра­ти­те?
Михај­лов­ски: Во 1997 го­ди­на пла­та­та бе­ше 8.500 де­на­ри, во 2014 го­ди­на пла­та­та на еден пр­ве­нец е 42.000 де­на­ри. Раз­ли­ка­та ме­ѓу ВМРО-ДПМНЕ и СДСМ е очиг­лед­на. Не­ма по­тре­ба да се ка­жу­ва ни­што дру­го. Раз­ли­ка­та е 30.000 де­на­ри. Тол­ку ВМРО-ДПМНЕ му има да­де­но по­ве­ќе на на­ро­дот, на ар­ти­сти­те, на про­фе­со­ри­те… Ту­ка е ос­нов­на­та раз­ли­ка зо­што сум дал отказ и сум се вра­тил на ра­бо­та. Не­кој поч­нал да ги тре­ти­ра лу­ѓе­то ка­ко лу­ѓе, да им го вред­ну­ва тоа што го ра­бо­тат на еден по­и­на­ков на­чин. А и ни­кој не ме вик­на до­се­га. Се­га ме вик­наа. По­ба­рав, ми бе­ше слуш­на­та мол­ба­та. Сум се по­ка­јал за сво­и­те по­стап­ки. На мо­јот син му уки­нав не­кои средс­тва.

Ко­га ве­ќе го спо­ме­на­вте си­нот Але­ксан­дар, тој е млад актер, кој до­пр­ва вле­гу­ва во тој свет. Да­ли го со­ве­ту­ва­те за по­ли­тич­ки­те игри во те­а­та­рот?
Михај­лов­ски: Але­ксан­дар се­га се нер­ви­ра што ме на­па­ѓа­ат на пор­та­ли­те, осо­бе­но на ко­мен­та­ри­те од ти­пот „тво­и­те де­ца ќе се сра­мат од те­бе“. Нај­ве­ро­јат­но нив­ни­те де­ца ве­ќе се сра­мат од нив, ни­ко­гаш не­ма­ле ка­ри­е­ра, па јас сум им ком­пен­за­ци­ја. Нив­на­та пет­ми­нут­на сла­ва е што му на­пи­ша­ле на ѕи­дот на То­ни Ми­хај­лов­ски. Во жи­во­тот не на­пи­ша­ле ни­што па­мет­но, освен на „Фејс­бук“. Има не­кои ин­те­ли­гент­ни лу­ѓе пла­те­ни од не­кое „оп­штес­тве­но оп­штес­тво“, на­вод­но отво­ре­но, ама па си­те пре­пи­шу­ва­ат од нив. Ме нер­ви­ра ко­га ми ги чеп­ка­ат де­ца­та, ту­ка сум под­го­твен сѐ да на­пра­вам.

Се чув­ству­ва­те ли ка­ко на­ци­о­на­лист, мо­же ли умет­ник да би­де на­ци­о­на­лист, во­оп­што?
Михај­лов­ски: Зо­што да не?! За­бра­не­то е?! Да, јас се чув­ству­вам ка­ко на­ци­о­на­лист. Чо­ве­кот со вре­ме ги омек­нал ра­бо­ти­те, па љу­бо­мо­ра­та ве­ќе не е љу­бо­мо­ра ту­ку са­ка­ње, по­тре­ба и за­шти­та на не­што што го имаш. И на­ци­о­на­лиз­мот го чув­ству­вам та­ка. Јас сум на­ци­о­на­лист во таа смис­ла – ту­ѓо не са­кам, сво­е­то не го да­вам. Мис­лам де­ка се­кој чо­век што си ја са­ка сопс­тве­на­та зем­ја во одре­де­на гра­ни­ца е на­ци­о­на­лист. Ра­ди­кал­ни­те на­ци­о­на­ли­сти не ги са­кам. На­циз­мот е опас­на­та ра­бо­та што по­ле­ка ни се пров­ле­ку­ва по­крај на­ци­о­на­лиз­мот. За сре­ќа, кај нас сѐ уште не се по­ја­ви­ла.

Иа­ко јав­но­ста Ве до­жи­ву­ва ка­ко дес­ни­чар, се­пак ни­ко­му не сте му оста­на­ле дол­жен, ре­чи­си не­ма­ло ма­ке­дон­ски по­ли­ти­чар што не бил пред­мет на ва­ши­те ше­ги, ќе про­дол­жи­те ли во исти­от стил?
Михај­лов­ски: Сѐ што сум ка­жал и на­пра­вил сум го на­пра­вил јав­но, јас­но, глас­но, транс­па­рент­но. Ни­што не сум скрил. Чо­век има пра­во на про­ме­на. Ка­ра­кте­рот на чо­ве­кот се ме­ну­ва низ го­ди­ни­те. Ве­ру­вам де­ка ќе оста­нам исти­от чо­век, не­ма да го сме­нам тоа ос­нов­но­то што е на ме­не, сло­бод­но­то го­во­ре­ње, сво­ја­та мис­ла да ја иска­жам ка­ко што са­кам. Сло­бо­да­та ска­по ја имам пла­те­но и до­се­га, но тол­ку тре­ба и да чи­ни. И та­ка тре­ба да би­де. Тие што мис­лат де­ка се сло­бод­ни не се. Ќе про­дол­жам да мис­лам де­ка сум сло­бо­ден, да мис­лам сло­бод­но, тоа ни­кој не го за­бра­ну­ва. Ова е мо­ја иде­о­ло­ги­ја и не­ма по­тре­ба не­по­треб­но да ги на­па­ѓам сво­и­те та­му ка­де што не­ма про­стор.

Разговараше: Бил­ја­на За­фи­ро­ва
(Интервјуто со Тони Михајловски е објавено во 79. број на неделникот Република)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.