Го фатив крстот за син ми Војдан

Де­јан Ар­сов­ски (36) ла­ни бе­ше нај­среќ­ни­от ме­ѓу 173 ли­ца што зап­ли­ваа во сту­де­ни­те во­ди на Вар­дар во Скоп­је на го­ле­ми­от праз­ник Во­ди­ци и го фа­ти кр­стот што го фр­ли ма­ке­дон­ски­от пог­ла­вар г.г. Сте­фан. Ар­сов­ски ла­ни учес­тву­ва­ше прв­пат и си ја ис­пол­ни жел­ба­та, но има­ше сре­ќа и најм­но­гу да се ра­ду­ва. Тој и го­ди­на­ва ќе зап­ли­ва во Вар­дар.

- Отсе­ко­гаш сум са­кал да учес­тву­вам за Во­ди­ци, но не­кои окол­но­сти не ми доз­во­лу­ваа. Се­ко­гаш ме спре­чу­ва­ше не­што, ра­бо­та, об­вр­ски… – го поч­ну­ва раз­го­во­рот Де­јан.

Тој откри­ва де­ка нај­го­ле­ми­от пот­тик ток­му на 19 ја­ну­а­ри 2013 го­ди­на прв­пат да се од­лу­чи да скок­не по кр­стот бил не­го­ви­от две­го­ди­шен син.

- Мо­и­те дру­га­ри ре­дов­но учес­тву­ваа, и тие ми беа инс­пи­ра­ци­ја. Но, нај­и­скре­но, тоа го на­пра­вив за мо­јот син Вој­дан, кој има имен­ден на тој ден. Пра­шав прет­ход­но во цр­ква и по­пот на ше­га ми ка­жа: „Ако го фа­тиш кр­стот, ќе му би­де имен­ден“ (се смее). Искре­но, отсе­ко­гаш ми се до­па­ѓал тој ри­ту­ал и са­кам да учес­тву­вам до­де­ка имам си­ла. На­ви­сти­на е уба­во и ќе би­де мо­ја тра­ди­ци­ја – ве­ли Де­јан.

Вар­дар е сту­де­на ре­ка, а не­ко­гаш во ја­ну­а­ри тем­пе­ра­ту­ра­та знае да би­де и под ну­ла­та. Но, за Ар­сов­ски сту­де­но­то вре­ме и сту­де­на­та во­да не се проб­лем. На­вик­нат е на сту­де­ни во­ди.

- Же­на ми е од скоп­ска­та на­сел­ба Ѓор­че Пе­тров 2, де­лот што е на­кај Са­рај. Тоа зна­чи де­ка це­ло ле­то сум на Тре­ска. Скоп­ја­ни зна­ат де­ка Тре­ска е по­сту­де­на од Вар­дар во ја­ну­а­ри. Та­му це­ло ле­то се ка­пам, не са­мо да се ис­пр­скам, ту­ку вле­гу­вам и пли­вам. И, нај­ве­ро­јат­но, те­ло­то ве­ќе ми е от­пор­но на сту­де­но. За­тоа не­мав проб­лем со сту­де­ни­ло­то на Во­ди­ци. Ко­га бе­ше ри­ту­а­лот, јас цел ден бев по кра­тки ра­ка­ви, ре­чи­си гол, а има­ше лу­ѓе на кои им бе­ше лад­но, се тре­сеа – об­јас­ну­ва Ар­сов­ски.

По­крај фи­зич­ка­та под­го­тве­ност, Ар­сов­ски ве­ли де­ка до­бро ана­ли­зи­рал пред да се фр­ли во ре­ка­та.

- Во 2012 го­ди­на не учес­тву­вав, са­мо бев по­мош­ник, им ги чу­вав ра­бо­ти­те на дру­га­ри­те. Та­ка слу­чај­но ви­дов де­ка по­пот кол­ку и да го фр­ли кр­стот да­ле­ку, чуд­на ра­бо­та, кр­стот ед­но­став­но не пло­ви бр­зо. Иа­ко изг­ле­да де­ка ре­ка­та е дол­га, бр­за и мис­лиш де­ка ко­га ќе го фр­ли кр­стот, ќе отп­ло­ви до крај, јас прет­по­ста­ву­вав де­ка ќе би­де мно­гу бли­ску и, ве­ро­јат­но, ќе се вр­ти во не­кој ви­тел. Ме пос­лу­жи и сре­ќа­та, но на­ви­сти­на бев упо­рен, се вне­сов со сѐ жи­во и ди­во. Пли­вав, тр­чав, нур­кав, сѐ пра­вев! Ко­га ве­ќе ре­шив да учес­тву­вам, са­кав да учес­тву­вам ви­стин­ски, не са­кав да сто­јам на стра­на, на кеј или да се ка­чам на мо­стот и от­та­му да им ма­втам на лу­ѓе­то. Си ре­ков, ќе учес­тву­вам до крај и го­то­во – ве­ли Ар­сов­ски.

Де­јан е бер­бер во бер­бер­ни­ца­та на мај­стор Бра­цо, кој е поз­нат ка­ко бер­бе­рот на пре­ми­е­ри­те. За­до­во­лен е од сво­ја­та ра­бо­та и од сво­јот жи­вот, и не ни по­мис­лу­ва да си за­ми­не од Ма­ке­до­ни­ја.

- Не­кој ќе по­мис­ли де­ка ако го фа­тиш кр­стот, мо­ра да одиш во странс­тво. Се збо­ру­ва де­ка не­кои за­ми­на­ле во Ав­стра­ли­ја. Ме­не ми е су­пер ту­ка, нај­важ­но е да сме жи­ви и здра­ви. Си­нот рас­те, го­ди­на­ва про­о­ди, ме­не ми е су­пер на ра­бо­та, а и на же­на ми ѝ е до­бро. Има­ме убав и за­до­во­лен жи­вот – ве­ли Ар­сов­ски.

Тој не се оп­то­ва­ру­ва со мис­ла­та да­ли и оваа го­ди­на тој ќе би­де пр­ви­от што ќе стиг­не до кр­стот. Важ­но, ќе про­дол­жи да се оби­ду­ва.

- Ќе оста­вам на Гос­под би­деј­ќи оваа го­ди­на не­му му се пад­на па­рич­ка­та на Бад­ник во на­ше­то се­мејс­тво. Кр­стот се фа­ќа ед­наш, за ме­не ба­рем тоа е та­ка, и тоа е го­лем на­стан. Кој са­ка не­ка се оби­де, ако го фа­ти – се­ко­ја чест. Ме­не ми се ис­пол­ни таа жел­ба, та­ка што тоа оста­ну­ва за по­ко­ле­ни­ја­та и тра­ди­ци­ја. Во ид­ни­на и син ми ќе ви­ди де­ка јас сум го фа­тил кр­стот на Во­ди­ци – до­да­ва Де­јан.

Тој го чу­ва кр­стот на по­себ­на рез­ба­на под­ло­га, на ко­ја ја чу­ва и Све­та­та кни­га, а од го­ди­на­ва и бад­ни­ко­ва­та па­рич­ка. Ве­ли де­ка иа­ко не оди че­сто во цр­ква, тој е чо­век на ко­го ве­ра­та му зна­чи и по­себ­но ја по­чи­ту­ва.

- Ги по­чи­ту­вам лу­ѓе­то и се дру­жам, ни­ко­гаш не сум на­пра­вил и по­мис­лил ло­шо за­тоа и имам та­ков за­на­ет – се­кој ден сум со раз­ни лу­ѓе, се дру­жам и ме це­нат. Та­ка е тоа, не зна­чи де­ка ако на­пра­виш не­што ло­шо и одиш во цр­ква, не­кој та­му ќе ти по­мог­не. Ни­кој не­ма да ти по­мог­не ако са­ми­от не си по­мог­неш – ја за­вр­шу­ва при­каз­на­та Ар­сов­ски.

Подготви: Ма­ри­на Ко­стов­ска
Фото: Александар Ивановски
(Текст објавен во 72. број на неделникот Република)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.