„Игри без граници“ на Тоше Проески го означи стартот на опозиционото радио во Сирија

Штип­ја­не­цот Зо­ран М. и не­го­ви­от при­ја­тел Бран­ко Ј. по­мог­наа да се отво­ри пр­ва­та ра­ди­о­ста­ни­ца на опо­зи­ци­ја­та во Се­вер­на Си­ри­ја. Тие во март го­ди­на­ва би­ле во гра­дот Чо­бан­беј, кој се на­о­ѓа на око­лу 40 ки­ло­ме­три од гра­ни­ца­та со Тур­ци­ја.

Деца на Револуцијата во Северна Сирија

Че­ти­ри­е­сет и се­дум­го­диш­ни­от Зо­ран и пе­де­сет и три­го­диш­ни­от Бран­ко, кои се еле­ктро­тех­ни­ча­ри и има­ат искус­тва око­лу мон­та­жа и ин­ста­ла­ци­ја на ра­ди­о­пре­да­ва­тел­на опре­ма, пре­ку ед­на нев­ла­ди­на ор­га­ни­за­ци­ја, ко­ја отво­ра ра­ди­о­ста­ни­ци низ мно­гу др­жа­ви во све­тот, до­би­ле по­ну­да да за­ми­нат во Си­ри­ја и да по­мог­нат во ин­ста­ла­ци­ја­та на пр­ва­та опо­зи­ци­ска ра­ди­о­ста­ни­ца во Се­вер­на Си­ри­ја. Це­ла­та те­ри­то­ри­ја би­ла по­кри­е­на со ра­ди­о­сиг­нал на др­жав­но­то ра­дио и со про­па­ган­да­та на Асад, а во овој дел не­ма­ле ни­ка­ков сиг­нал од опо­зи­ци­ја­та, не­ма­ло ве­сти од опо­зи­ци­ја­та за гра­ѓан­ска­та вој­на што е во тек и ко­ја од­не­се ил­јад­ни­ци жи­во­ти.

Зоран (лево) со техничарите и Бранко (десно)

За вре­ме од де­се­ти­на де­на, тие обу­чи­ле трој­ца тех­ни­ча­ри за ра­бо­та во ра­дио, а це­ло вре­ме би­ле во друш­тво на но­ви­на­рот Та­рик, кој им бил еден вид до­ма­ќин. Кај не­го спи­е­ле пет но­ќи и бил мно­гу го­сто­љу­бив. Има­ле мно­гу хра­на и го­ле­мо по­чи­ту­ва­ње.

– Отка­ко ја на­пра­вив­ме ра­ди­о­ста­ни­ца­та, пр­ва­та пес­на што ја пу­штив бе­ше „Игри без гра­ни­ци“ од То­ше Про­е­ски. Це­ло вре­ме им пу­штав пес­ни од То­ше и, да ви ка­жам, им се до­пад­наа. Ни­кој не зна­е­ше анг­ли­ски, ед­вај се раз­би­рав­ме, а ин­те­рес­но е што си­те слу­ша­ат ра­дио на мо­бил­ни­те те­ле­фо­ни. Ко­га ста­вив­ме еден мо­би­лен за про­гра­ма во жи­во, сто­ти­на лу­ѓе се ја­ву­ваа. Те­шко се до­а­ѓа­ше до еле­ктрич­на енер­ги­ја, па ре­чи­си се­кој дом има­ше агре­гат. И ра­ди­о­ста­ни­ца­та ра­бо­те­ше на агре­гат – ве­ли Зо­ран.

Бранко низ барикадите

Ка­ко што ве­ли, по­стои тра­ди­ци­ја во Си­ри­ја, ко­га се оди на го­сти, мо­ра пр­во да се пие чај, ка­фе и да се за­па­ли ци­га­ра. Ако се од­бие, тоа е еден вид на­вре­да.

Нај­го­ле­мо пра­ша­ње би­ла без­бед­но­ста, но ве­ли де­ка иа­ко има­ле обез­бе­ду­ва­ње, кое 24 ча­са би­ло со нив, во ед­на при­го­да има­ле не­се­којд­нев­но искус­тво да вле­та­ат во прес­ме­тка во Чо­бан­беј, град со 15.000 жи­те­ли, од кои по­го­лем дел бе­гал­ци, кои наш­ле за­сол­ни­ште би­деј­ќи опо­зи­ци­ја­та го осво­и­ла. Зо­ран и Бран­ко вле­та­ле во де­сет­ми­нут­на пре­стрел­ка, за сре­ќа, без по­го­ле­ми пос­ле­ди­ци би­деј­ќи на­па­дот бил од­би­ен, а тие бр­зо би­ле пре­не­се­ни на без­бед­но ме­сто.

На ручек кај Тарик

– Мис­лам де­ка бе­ше не­ко­ја па­ра­во­е­на гру­па, ја на­пад­на бли­ска­та ко­ман­да на по­ли­ци­ја­та, ка­де бев­ме на го­сти. Но, за сре­ќа, бр­гу беа од­би­е­ни, па сѐ  бе­ше во ред. Ние це­ло вре­ме бев­ме во згра­да­та, за­шти­те­ни и обез­бе­де­ни. Ни бе­ше чуд­но, ама си­те но­сат оруж­је, ка­ко што се­кој кај нас има мо­бил­ни  – до­да­ва Зо­ран.

Ра­ди­о­то го фи­нан­си­рал биз­нис­мен по име Али, за кој Зо­ран ве­ли де­ка не знае од ка­де точ­но по­тек­ну­ва, но де­ка бил мно­гу поз­нат во це­ла Се­вер­на Си­ри­ја би­деј­ќи имал мно­гу па­ри и кон­та­кти. Ве­ли де­ка имал че­ти­ри со­пру­ги и 11 де­ца. Зо­ран ве­ли де­ка не знае да­ли би се вра­тил пак, но ова искус­тво од пр­ва ра­ка во Се­вер­на Си­ри­ја би­ло по­вод мал­ку по­и­на­ку да гле­да на ра­бо­ти­те во жи­во­тот. Ако не дру­го, нив­на­та ве­шти­на по­мог­на­ла да се слуш­не и по­и­на­кво мис­ле­ње за со­стој­ба­та во Си­ри­ја.

Пишува: Драган Ристов

Текстот е објавен во 40-от број на неделникот „Република“ (7 јуни 2013)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.