Заев и социјалдемократската врхушка прифатиле и усогласиле закон за употреба на албанскиот јазик со која се предвидува двојазичност на македонските пари, двојазични амблеми на безбедносните сили, двојазично судство… Прифатена е и декларацијата за геноцид и договорен е избор на Албанец за нов претседател на Собранието, всушност прифатена е цела тиранска платформа. Сето ова тимот на Заев го прифаќа за поддршката од ДУИ. Затоа и разбирливо е што за ДУИ сега не е опција да се повлече од платформата. Сето ова е само уште еден од доказите за лагата што ја шират Заев, Шекеринска, Спасовски, дека станува збор за начелен , без „суштинска расправа“.
Според гласноговорникот на ДУИ, Бујар Османи, во последното телевизиско гостување (пред овој број на „Република“ да влезе во печатница), иако нема влада и незадоволството од националистичките и иредентистички сеалбански условувања се слева на улиците, за ДУИ сега е време да се затворат токму тие прашања, да се исполни агендата со избор на Албанец за претседател на парламентот и да се изгласа закон за употребата на јазиците. Што би било потоа е неважно, собраниската математика е искористена.
Уривање на државата
Искористувањето на моментот од ДУИ не треба да го пренасочи фокусот за тоа кој стои зад ваквиот развој на кризата. Заев и социјалдемократите го дигнаа влогот со ветување двојазичност уште при изборната кампања. Иако пред Македонците негираше, вистинското лице го покажа во Берн, Швајцарија, каде што Македонците и Македонија ги прогласи за виновни, зборуваше за кантонални решенија, двојазичност на цела територија. Сето тоа, со поинаков речник, се преточи и во тиранската платформа. Мора да оди надвор од Рамковниот договор, да се редефинира, тврдеше Заев. Претходно порача, партијата не е веќе македонска, а патриотизмот не ѝ прилега. Зар по сето тоа, дел од социјалдемократите се чудат на платформата и на условувањето што го прифатил Заев?
Регионалните аналитичари посочуваат дека уривањето на Рамковниот договор на кој е поставено општеството по 2001 година, значи целосно делегитимирање на институциите на државата. Но, тој процес кон делегитимност Заев и врхушката го водат неколку години. Тоа и беше целта на протестите, нападите и осудите врз сите институции што се столбови на демократијата – влада, парламент, судство, претседател на државата. Сега сето тоа треба да се редефинира, да се измени кон двојазична законодавна и извршна власт, паралелно судство, двојазичност во економско- финансискиот сектор, федерално- кантонални уредувања на општините, поделен двојазичен безбедносниот систем… Не смее да се изостави и најавената „јавна дебата“ за бришење на сѐ што значи македонско од оваа држава, за промена на знамето, химната, грбот, името на државата. И тоа само поради парламентарната математика, инаку, Заев на тоа гледа позитивно.
Исто како што со осудата на божемниот геноцид до 1956 година се подметнува, според Села, непостоење на Македонците, Заев и социјалдемократската врхушка на мала врата подметнуваат закон со кој се сака да се заобиколи Уставот, кој на многу поопширен начин ќе ја дефинира употребата на албанскиот јазик од тоа што е уставно дозволено. Оттука, воопшто не е наивен цинизмот од ДУИ дека ќе гласа и македонскиот јазик да е службен, како што вели Османи. Со прифаќањето на тиранската платформа од Заев, Рамковниот договор станува бесцелен и се отвора вратата за „редефинирање на државата“ и за нејзино обезличување без никаква изборна легитимност.
Двојазичноста и мултиетничноста во практика
Но, кој редефинира и договара ваков „живот“ зад очите на јавноста? Заев и социјалдемократската врхушка, секој со своето портфолио, не се недоветни за вакви зафати имајќи го предвид територијалното прекројување и кампањата за нејзино оправдување. Ако тогаш некои прашања, според нив, не заслужуваа одговор, сега одговорот е очигледен. Особено преку работата на Зијадин Села и преговарачите на ДУИ, сите градоначалници!
Ниедна од партиите на македонските Албанци во кампањата и на други собири немаа истакнато македонско државно знаме; во ниедна пригода. Во шаренилото од албанските, европските, косовските, американските знамиња, го нема знамето на државата во чијшто политички живот учествуваат. Сето тоа потоа се пресликува и на локално ниво, каде што дозволува Рамковниот договор.
Во вештачките граници на Струга, под водство на Села, цврстиот застапник на платформата и главен заговорач за паралелен парламент на Албанците, нема Македонец на кое било раководно место во општински тела. Македонско знаме го нема пред општината, која комуницира исклучително на албански јазик, било внатре, било преку официјалниот портал. Патоказите и информативните таблите се испишани само на албански јазик, а преименувањата на улици и на објекти се донесуваат без одлука на советот. Самоволието оди до таму што преку образовниот систем се врши и масовна албанизација.
Теута Арифи својот прв работен ден и првото обраќање пред граѓаните на Тетово во 2013 година ги почна без истакнување на македонското знаме. Прашана зошто не е истакнато државното знаме, таа одмавна со раката. Веднаш направи чистка на 200 од неполни 400 вработени во администрацијата, за потоа да го „редизајнира“ општинскиот портал од каде што го снема македонскиот јазик. Арифи од 2014 година воведе изучување на албанскиот јазик за преостанатите Македонци во администрацијата. Иако управувањето на градот е хаотично, а главниот товар паѓа на централната власт, таа го „однесе“ Тетово во Унијата на албански општини во регионот, повторно на иницијатива на Тирана, со најава за „стабилна мрежа“.
„Голем пример“ за граѓанска ефикасна мултиетничност е и Изет Меџити, градоначалникот на скопски Чаир и преговарач за тиранската платформа. И неговата „двојазичност“ на порталот се отсликува со албански и со англиски јазик, а македонската верзија девет години „се изработува“. Предводникот на протестите и на сквернавењето на осветениот темел на христијанскиот симбол во соседната општина Бутел, гледајќи во тоа „провокација“, само неколку дена претходно постави дивоградба споменик – двоглав орел во населбата Топанско Поле. Меџити целосно противзаконско преименуваше четири општински училишта. Така „Јане Сандански“ е „Јашар-беј Шкупи“, а „Цветан Димов“ денес е „Хасан Приштина“. Незаконски се сменети и имињата на училиштето „Никола Вапцаров„, кое носи име на борец на УЧК, „Имри Елези„, додека Рајко Жинзифов сега е „Исмаил Ќемали“.
Примери за кршењето на принципиелноста, газењето по работ и одењето „над рамката“, како што милува да каже Заев, има многу во овие години на обиди за градење мултикултурно општество во пострамковна Македонија. Што видоа позитивно во работењето на Арифи и на Меџити, или на Села во Струга, за концептот во оваа платформска љубов да го пресликаат на цела држава? Еден ден социјалдемократската врхушка ќе мора да одговори што и кој навистина стои зад ваков проект. И да не сакаат, и овој брак од интерес ќе остави пишани докази поттикнати од меѓусебната недоверба. Vеrba volant , scripta manent, исто како договарањето меѓу двете партии за територијалното кроење за државата.
Пишува: Наум Стоилковски
(Текст објавен во 236. број на неделникот „Република“, 10.3.2017)
Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.