Во казиното на животот секогаш играм зихер

Све­тис­лав Ѓу­риќ по­ве­ќе­то скоп­ја­ни го зна­ат не са­мо од по­пу­лар­ни­те ка­фу­ли­ња, ту­ку и од не­го­ва­та еми­си­ја „Ри­би, мам­ци и дру­ги тра­ка­тан­ци“, ко­ја се еми­ту­ва­ше на про­гра­ма­та на те­ле­ви­зи­ја­та „Тел­ма“. Пос­лед­ни­ве шест-се­дум го­ди­ни жи­вее на друг кон­ти­нент. И тоа не кој би­ло, Афри­ка. Ко­га не­кој ќе ви ре­че: „Жи­ве­ам во Афри­ка“, вед­наш пред вас се соз­да­ва ег­зо­тич­на сли­ка на ши­ро­ки пре­де­ли, ла­во­ви и жи­ра­фи што сло­бод­но ше­та­ат око­лу вас…сли­ки што сме има­ле мож­ност да ги ви­ди­ме са­мо на до­ку­мен­тар­ни­те еми­сии или ре­пор­та­жи на те­ле­ви­зи­ја. Но, еве ја при­каз­на­та на Све­тис­лав, кој во мо­мен­тов ра­бо­ти ка­ко кру­пие во ка­зи­но во Зам­би­ја.

– Мо­е­то пр­во искус­тво со ка­зи­но­то бе­ше во да­леч­на­та 1989 го­ди­на. То­гаш ра­бо­тев ка­ко шан­кер во по­пу­лар­но­то скоп­ско ка­фу­ле „Ти­фа­ни“, со­би­ра­ли­ште на си­те поз­на­ти „фа­ци“ во Скоп­је. При­ро­да­та на таа ра­бо­та е та­ква што се соз­да­ва бли­скост со го­сти­те, а ме­ѓу нив има­ше и та­кви што беа че­сти го­сти на то­гаш­ни­те ка­зи­на во Скоп­је, ка­ко: Са­ше Ста­ро­то, Куј­тим, Бар­лак, На­но… И слу­шај­ќи ги нив­ни­те при­каз­ни и ис­по­ве­ди, кој кол­ку до­бил, што играл, ка­ко му пад­нал нај­сил­ни­от број, ре­шив да одам со нив и да ви­дам што е тоа ка­зи­но – рас­ка­жу­ва Све­тис­лав. – Нај­поз­на­то ка­зи­но во тоа вре­ме бе­ше „Гранд ка­зи­но“ во исто­и­ме­ни­от хо­тел, де­не­шен „Хо­ли­деј ин“. Пре­крас­но уре­де­на про­сто­ри­ја, ди­скрет­но свет­ло над ма­си­те, кру­пи­е­ја еле­гант­но об­ле­че­ни и се­ко­гаш нас­ме­а­ни и љу­без­ни со го­сти­те… И, се­ка­ко, ка­ра­кте­ри­стич­ни­от звук на топ­че­то до­де­ка се вр­ти во ру­ле­тот и троп­ка­ње­то на же­то­ни­те – ве­ли тој.

Вле­гу­ва­ње­то во ка­зи­но има и дру­га, не тол­ку ро­зо­ва стра­на, но Све­тис­лав ве­ли де­ка ни­ко­гаш не бил коц­кар, ни­ту го прив­ле­ку­вал ха­зар­дот.

– Во ка­зи­но­то на жи­во­тот се­ко­гаш играм зи­хер. Иа­ко има ед­на пес­на на Ба­ла­ше­виќ, ко­ја ве­ли де­ка коц­ка­рот се крие во се­кој од нас и го че­ка ви­стин­ски­от час, мис­лам де­ка не е та­ка. И до­де­ка мо­и­те при­ја­те­ли играа и се нат­пре­ва­ру­ваа со ру­ле­тот, ме­не ме фас­ци­ни­ра­ше не­што дру­го: др­же­ње­то и от­ме­но­ста на ди­ле­ри­те (кру­пи­е­ја­та) и „пит бо­со­ви­те“, ка­ко и лес­но­ти­ја­та со ко­ја из­ле­гу­ваа на крај во прес­ме­тки­те при исп­ла­та­та. Си ре­ков, ова е ви­стин­ска­та ра­бо­та за ме­не – рас­ка­жу­ва Све­тис­лав.

На­бр­гу „Ло­та­ри­ја на Ма­ке­до­ни­ја“ нај­а­ву­ва де­ка ќе го отво­ри нај­до­бро­то и нај­мо­дер­но ка­зи­но во гра­дот „Че­ри ка­зи­но“ (Cherry Casino) и Све­тис­лав та­му ја гле­да сво­ја­та шан­са.

– Под­не­сов до­ку­мен­ти и ме при­ми­ја на кур­сот за кру­пиеjа со уште пе­де­се­ти­на дру­ги кан­ди­да­ти. Во тоа вре­ме „Че­ри ка­зи­но“ бе­ше го­ле­ма кор­по­ра­ци­ја со по­ве­ќе од 150 ка­зи­на на­се­ка­де низ све­тот. Имав­ме ин­стру­кто­ри од Анг­ли­ја, Ср­би­ја и, се­ка­ко, од Ма­ке­до­ни­ја. Кур­сот тра­е­ше це­ли шест ме­се­ци и за тоа вре­ме на­у­чив сѐ што тре­ба да знам за да мо­жам да ја во­дам игра­та „ру­лет“, „блек џек“ и „ка­ри­би­ан по­кер“, а тоа не би­ло тол­ку лес­но кол­ку што ми изг­ле­да­ше до­де­ка гле­дав од стра­на во „Гранд ка­зи­но“. Тре­ба да би­деш ма­кси­мал­но фо­ку­си­ран, од­мо­рен, пред сѐ за­тоа што ра­бо­та­та во ка­зи­но е на­ве­чер, и, се­ка­ко, нас­ме­ан и при­ја­тен со го­сти­те.

По ова искус­тво, Све­тис­лав сме­нил не­кол­ку ло­ка­ции зна­еј­ќи де­ка е во ви­стин­ска­та про­фе­си­ја.

– Во тоа вре­ме во Скоп­је има­ше око­лу 10 ка­зи­на. Тоа зна­че­ше мно­гу ме­ста за ра­бо­та. А, се­ко­гаш се ба­ра­ат искус­ни ди­ле­ри.

Но, од дру­га стра­на, ноќ­на­та ра­бо­та е на­пор­на и не е лес­на.

– Еден пер­и­од на­пра­вив па­у­за. Бев млад и до­де­ка си­те мои врс­ни­ци из­ле­гу­ваа и се за­ба­ву­ваа, јас ра­бо­тев, а на­у­тро спи­ев. Жи­во­тот ми бе­ше комп­лет­но по­и­на­ков од дру­ги­те. Се вра­бо­тив во те­ле­ви­зи­ја­та „Тел­ма“ и поч­нав да во­дам раз­ни еми­сии, ме­ѓу кои и еми­си­ја­та за мо­ја­та па­си­ја – ри­бо­ло­вот. Сѐ бе­ше во ред, но сѐ уште во гла­ва ми троп­ка­ше зву­кот на ру­ле­тот. И зна­ев де­ка ко­га-то­гаш ќе се вра­там – об­јас­ну­ва Све­тис­лав.

И, на­ви­сти­на, се вра­тил. По па­у­за од не­кол­ку го­ди­ни се вра­бо­тил во ка­зи­но­то на хо­те­лот „Але­ксан­дар па­лас“.

Па­у­за­та не­ма­ше ни­ка­кво вли­ја­ние. Ка­ко ни­ко­гаш да не сум из­ле­гол од ка­зи­но. Тоа што ќе го на­у­чиш та­му за­се­ко­гаш ти оста­ну­ва в гла­ва. Исто ка­ко ко­га ќе на­у­чиш да во­зиш ве­ло­си­пед – ни­ко­гаш не за­бо­ра­ваш.

Ка­зи­но­то во „Але­ксан­дар па­лас“ ста­на­ло нај­важ­на­та ал­ка во не­го­ви­от жи­вот. Та­му се за­поз­нал со Ан­ге­ли­на, не­го­ва­та со­пру­га, но та­му го за­поз­нал и чо­ве­кот што ќе го упа­ти ток­му во Афри­ка.

– Во тоа ка­зи­но ме­на­џер бе­ше чо­век од Шкот­ска, Енди Мекгрегори. Се спри­ја­те­лив­ме вед­наш би­деј­ќи де­лев­ме иста па­си­ја – ри­бо­ло­вот. Во еден од на­ши­те мно­гу­број­ни дол­ги раз­го­во­ри спо­ме­нав де­ка, мо­же­би, е вре­ме да по­ба­рам ра­бо­та во странс­тво, пред сѐ, мис­лев на зем­ји­те во Евро­па или во САД. Но, овој чо­век ми да­де со­вет, кој го про­ме­ни мо­јот жи­вот за­се­ко­гаш. Ми ре­че: не знам зо­што, но си­те ди­ле­ри раз­мис­лу­ва­ат за тие де­сти­на­ции. Пос­лу­шај ме ме­не и про­бај во Афри­ка. Не­маш прет­ста­ва кол­ку е убав тој кон­ти­нент. Ти га­ран­ти­рам де­ка не­ма да се раз­о­ча­раш.

И Све­тис­лав ја при­фа­тил не­го­ва­та су­ге­сти­ја, пре­ку ин­тер­нет ги на­шол ре­чи­си си­те ка­зи­на во Афри­ка, но со­ве­тот на не­го­ви­от при­ја­тел бил Ке­ни­ја, Јуж­на Афри­ка, Тан­за­ни­ја…

– Во тој мо­мент во Ке­ни­ја не­ма­ше по­тре­ба од лу­ѓе од мо­ја­та бран­ша, но вед­наш под Ке­ни­ја е Тан­за­ни­ја, ка­де што нај­дов еден ог­лас во кој ба­раа ра­бот­ни­ци обу­че­ни за ра­бо­та во ка­зи­но. Ста­пив во кон­такт со сопс­тве­ни­кот на ка­зи­но­то, ис­пра­тив би­о­гра­фи­ја и по че­ти­ри ме­се­ци до­бив из­ве­сту­ва­ње де­ка ра­бо­та­та е мо­ја, за­ед­но со ин­струк­ции за тоа ка­де одам, што да оче­ку­вам, ка­ко да се под­го­твам, што да по­не­сам со се­бе…

Вед­наш по­тоа поч­ну­ва аван­ту­ра­та на­ре­че­на Афри­ка. Све­тис­лав и Ан­ге­ли­на на 22 фе­вру­а­ри стиг­на­ле во Му­ан­за, ма­ло грат­че на бре­гот на Ви­кто­ри­ја лејк, со 2.800 жи­те­ли.

– Нѐ пре­че­каа на ае­ро­дром и нѐ сме­сти­ја во ку­ќа со двор од 5.000 ква­драт­ни ме­три. Во не­го дрв­ја со пор­то­ка­ли, ман­го, аво­ка­до… На­у­тро зву­ци на 100 раз­лич­ни пти­ци, а не­ре­тко се слу­чу­ва­ше ма­ли мај­мун­чи­ња да вле­зат во дво­рот и да ја­дат од пло­до­ви­те на дрв­ја­та. Рај на зем­ја­та – се се­ќа­ва Све­тис­лав.

Бр­гу се прис­по­со­би­ле на око­ли­на­та, за­што, ка­ко што ве­ли и са­ми­от, чо­век бр­гу се прис­по­со­бу­ва на уба­ви­на.

– Кли­ма­та е од­лич­на, не е мно­гу топ­ло, ни­ко­гаш не е сту­де­но и, што е нај­важ­но, не­ма вла­га. Та­му оста­нав­ме ед­на го­ди­на, а по­тоа се пре­се­лив­ме во нај­го­ле­ми­от тр­гов­ски град во Тан­за­ни­ја, Дар ес Са­лам. Пре­кра­сен град на Ин­ди­ски Оке­ан, но со таа раз­ли­ка што та­му бе­ше по­топ­ло и има­ше мно­гу вла­га по­ра­ди бли­зи­на­та на оке­а­нот. Сопс­тве­ни­ци­те на ка­зи­на­та во овој дел од Афри­ка се по­вр­за­ни ме­ѓу се­бе и спо­де­лу­ва­ат ин­фор­ма­ции. Та­ка, по ед­на го­ди­на, сопс­тве­ни­кот на ка­зи­но­то во кое ра­бо­тев ми пред­ло­жи да одам во Зам­би­ја за­тоа што не­гов при­ја­тел отво­рал го­ле­мо ка­зи­но во Лу­са­ка и му тре­ба­ле лу­ѓе да ја во­дат ра­бо­та­та. Не раз­мис­лу­вав­ме прем­но­гу. Са­кав да ви­дам што е мож­но по­ве­ќе од Афри­ка и та­ка за овие шест-се­дум го­ди­ни, пре­ку ра­бо­та­та, пре­сто­ју­ва­ме во не­кол­ку афри­кан­ски зем­ји – Тан­за­ни­ја, Ке­ни­ја, Ма­ла­ви, Га­на и Зам­би­ја.

Во мо­мен­тов Све­тис­лав за­ед­но со со­пру­га­та Ан­ге­ли­на жи­ве­ат во Лу­са­ка во Зам­би­ја, ка­де што ра­бо­тат во ка­зи­но, а со нив е и нив­на­та ќер­кич­ка, ма­ла­та Ол­ги­ца, ко­ја има две и пол го­ди­ни. Таа е ро­де­на во Скоп­је, а во Афри­ка е од шест­ме­сеч­на во­зраст. До­се­га го ви­де­ла тоа што мно­гу де­ца ни­ту на сон не мо­жат да го за­мис­лат. За неа Афри­ка е единс­тве­ни­от дом што го знае.

пишува Невена Поповска

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.