Човекот што ја остави во наследство улогата на Итар Пејо….

Итар Пе­јо е на­ши­от Хам­лет, а Це­пен­ко на­ши­от Шекс­пир. Мно­гу че­сто се на­вра­ќам на не­го­ви­от „Сил­јан Штр­кот“ и сè по­ве­ќе и под­ла­бо­ко до­а­ѓам до соз­на­ние де­ка, она­ков ка­ков што е на­пи­шан и рас­ка­жан, е не­воз­мож­но да е са­мо пре­не­сен од на­род­ни­те пре­да­ни­ја. За да се со­ста­ви та­ква при­каз­на, по­треб­но е мно­гу ум и ду­ша… Таа при­каз­на е ед­на­ква, па ду­ри и по­до­бра од мно­гу слич­ни при­каз­ни во свет­ска­та ли­те­ра­ту­ра – има из­ја­ве­но Бла­го­ја Спир­ко­ски-Џу­мер­ко, ме­ѓу на­ро­дот поз­нат пре­ку не­го­ви­от Итар Пе­јо од „Со­лун­ски па­тр­дии“. Денеска тој си замина од овој свет. Ќе го паметиме итриот прилепчанец… ќе го споменуваме, ќе зборуваме за неговите брилијантни улоги.

Тој веројатно еден од малкуте актерите што успеал да ја префрли својата улога на својата ќерка. Пред две години неговата ќерка Ма­ри­ја Спир­ко­ска-Или­је­ска го доби ликот на Итар Пејо во римејкот на претставата „Солунски патрдии“.

Марија се присетува на деновите кога татко ѝ беше Итар Пејо.

– Те­а­тар­ска­та прет­ста­ва се пра­ве­ше во При­леп. Иа­ко бев мно­гу ма­ла, имав мож­ност не­кол­ку­па­ти да вле­зам во таа прет­ста­ва и одоз­го­ра, од ку­ќа­та на Фа­ти­ме, да ја гле­дам прет­ста­ва­та. Бев об­ле­че­на ка­ко оста­на­ти­те акте­ри. Соз­да­вав­ме не­ко­ја сли­ка де­ка го­ре има и ма­ли де­ца, ро­де­ни од де­вој­ки­те во ку­ќа­та на Фа­ти­ме. Бе­ше воз­буд­ли­во. Ни­ко­гаш не по­мис­лу­вав де­ка ќе ја до­би­јам уло­га­та што ја игра­ше та­тко ми. И ко­га ми се ја­ви Ко­ле Ан­ге­лов­ски на те­ле­фон, за ме­не бе­ше шок. Пр­во не зна­ев ка­ко да му со­оп­штам на та­тко ми де­ка ќе го играм ли­кот на Итар Пе­јо. Не зна­ев ка­ко ќе го при­фа­ти се­то тоа. Ко­га му ка­жав, сè по­ми­на во ти­ши­на. Ед­на не­при­јат­на ти­ши­на, онаа ти­ши­на ко­га се ра­ду­ваш, а не са­каш да истак­неш кол­ку се ра­ду­ваш и кол­ку ти зна­чи тоа… –  ни изјави тогаш  Ма­ри­ја.

Таа додаде:

– Имав мал проб­лем да соз­да­дам лик што не­ма да по­тсе­ту­ва на ли­кот на Итар Пе­јо кој го игра та­тко ми. Ја чув­ству­вав не­го­ва­та ин­то­на­ци­ја во мо­јот го­вор и во мо­и­те реп­ли­ки. Ка­ко да го слу­шав не­го. Баш им ве­лев на оста­на­ти­те ка­ко ќе по­стиг­нам јас да на­пра­вам не­што дру­го, а да не по­тсе­ту­ва на глу­ма­та на та­тко ми. Ете, тој мо­мент со ман­џи­те. Беа со­вр­ше­но ка­жа­ни во уло­га­та на Џу­мер­ко. Се­га јас тре­ба да го ка­жам тоа по­и­на­ку и да би­де по­до­бро од она што го пра­вел тој. Ми ре­коа да го пра­вам са­мо она што го чув­ству­вам. И мо­же­би е нај­до­бро да би­де „ко­пи-пејст“. Се сме­ев­ме де­ка фа­ми­ли­ја­та на крај ќе тре­ба да ба­ра автор­ски пра­ва за ли­кот на Итар Пе­јо. И по­са­ку­вам оваа уло­га да ја нас­ле­ди не­кое од мо­и­те две де­ца, ќер­ка­та или си­нот. Се на­де­вам де­ка по 25 го­ди­ни ќе се слу­чи тоа. Јас ја до­бив уло­га­та по 25 го­ди­ни од пре­ми­ер­на­та из­вед­ба во При­леп.

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.