Неподносливата леснотиjа на недоветноста

А исти­те тие гнев­ни чо­ве­чи­ња, не дај бо­же, мо­жеа да би­дат слу­чај­ни ми­ну­ва­чи на Ка­ме­ни­от мост или ку­пу­ва­чи во не­кој ГТЦ во вре­ме на пла­ни­ра­ни­те на­па­ди на те­ро­ри­стич­ка­та гру­па. А мо­же­би, пак, и мис­лат де­ка гром во ко­при­ва (чи­тај гом­не­ни­ци) не уди­рал. Или, пак, та­ка „чу­ле“, ка­ко што слуш­на­ле и не­дос­луш­на­ле за сто­ти­ци­те из­мис­ле­ни по­ен­ти за кои по­сто­ја­но ла­мен­ти­ра­ат овие де­мек сло­бо­до­ум­ни, а по­ве­ро­јат­но ма­ло­ум­ни пер­а. Оти­де­ни по ѓа­во­ли­те во сво­ја­та не­из­мер­на жел­ба за вра­ќа­ње на ста­ри­те, до­бри по­зи­ции, зат­скри­вај­ќи се ве­што и итро зад пре­ве­зот на бо­жем­на­та бор­ба за сло­бо­да и де­мо­кра­ти­ја, дел од опо­зи­ци­ски­те стра­те­шки пер­а гла­му­роз­но го прос­ла­ви­ја 9 мај, во нив­ни­от слу­чај – де­нот на по­бе­да­та врз чо­веч­но­ста.

До­сад­но­то и об­лач­но са­бот­но утро на 9 мај на овие тмур­ни ли­ко­ви им го раз­ве­се­ли ве­ста за су­ди­рот на без­бед­нос­ни­те си­ли со те­ро­ри­сти во Ку­ма­но­во, па ор­ни и пол­ни со елан и уште не­из­ми­е­ни за­би, на­со­бра­ни­от гни­леж го исту­ри­ја врз бра­ни­те­ли­те. Ни­ту сил­ни­от ма­мур­лак на и она­ка искри­ве­ни­те ли­ца од са­мо ним раз­бир­ли­ви­от и на­со­бран гнев не ја спре­чи огром­на­та нас­ме­вка „со за­би“, ко­ја не­за­пир­ли­во на­дој­де со нап­ли­вот на ин­фор­ма­ци­и­те за жр­тви. Не­кро­фи­ли­те, воз­бу­де­ни од ми­ри­сот на мр­тво­то тки­во кое без проб­лем го осе­ти­ја и по­крај 30-ки­ло­ме­тар­ска­та од­да­ле­че­ност, пре­ку сво­и­те ста­ту­си и при­ло­зи на пор­та­ли­те и ТВ-ве­сти­те го за­и­граа тан­цот на мр­тви­те, на­ли­ку­вај­ќи на­па­ти на ин­ди­јан­ски вра­че­ви во транс, опи­е­ни од ме­ска­лин. Ве­ста за би­тка со те­ро­ри­сти им дој­де ка­ко „кец на де­се­тка“, а ми­ри­сот на кр­вта и аго­ни­ја­та на бра­ни­те­ли­те ги раз­бу­ди ма­ке­дон­ски­те но­ви­нар­ски зом­би-кре­а­ту­ри, кои по­и­таа да го исту­рат нај­гр­ди­от тру­леж од се­бе. Факт е де­ка Ку­ма­но­во тој ден им ги разд­ви­жи „усра­ни­те жи­во­ти“ – фра­за ко­ја еден од нив бе­срам­но ја упо­тре­би за хе­рој­ска­та и тол­ку лес­но­губ­ли­ва ег­зи­стен­ци­ја на бра­ни­те­ли­те кои во мо­мен­тот беа на ни­шан на те­ро­ри­сти­те.

Ди­о­ген оста­на без фе­не­рот на „Па­вел Ша­тев“

Ден­та на 9 мај, во нап­ли­вот на за­до­волс­тво на ма­ке­дон­ски­те мр­шо­јад­ци, се истак­на и со­ци­јал­де­мо­крат­ски­от глас­но­го­вор­ник, кој пот­тик­нат од тво­реч­ки­от не­мир и жел­ба­та за до­ка­жу­ва­ње пред трич­ков­ци и оста­на­ти „апо­ло­ге­ти (или беа анал­фа­бе­ти) на ре­во­лу­ци­ја­та“, би­тка­та во ко­ја за­ги­наа осум бра­ни­те­ли ја опи­ша ка­ко не­чие игра­ње „ка­мај“. Ла­ви­на­та ре­ак­ции на пар­тиј­ци­те, охра­бре­ни од нив­ни­те идо­ли, оти­де во не­дог­лед, па се ко­мен­ти­раа па­ти­ки­те и тре­нер­ки­те на те­ро­ри­сти­те, кој се од вла­ста бил ви­но­вен и кој што на­ме­стил, па „умреа“ и не­кол­ку де­ца и же­ни. Се­то тоа за не­полн час. И ни­ко­му ни­што, ни­кој од нив до де­не­шен ден не се из­ви­ни за сто­ти­ци­те ла­ги, не­ба­ре тоа е тол­ку нор­мал­но. Па, сло­бо­да на го­во­рот, не­ли? Ле­ген­да­та ве­ли де­ка раз­бу­ден од не­чо­веч­но­ста на со­ци­јал­де­мо­крат­ски­те пер­а и нив­ни­те под­др­жу­ва­чи, на­стра­на вр­ху­шка­та, на „Па­вел Ша­тев“ се по­ја­вил ду­хот на фи­ло­зо­фот Ди­о­ген, кој цел жи­вот со фе­нер сим­бо­лич­но ба­рал чо­век. При­ка­ска­та про­дол­жу­ва де­ка на 9 мај Ди­о­ген во пар­ти­ско­то се­ди­ште та­ков не на­шол. Со­брал си­ла, ре­шен за ус­пех, за­ми­нал и пред вла­да на про­те­сти. Пак без­ус­пеш­но. Не са­мо тоа, та­му оста­нал и без ста­ро­врем­ски­от фе­нер. Му го зе­ле за да про­дол­жат да го пот­па­лу­ва­ат „ог­нот“ со не­го. Ме­ѓу­ет­нич­ки, ин­тра­ет­нич­ки, ме­ѓу­со­сед­ски, ка­ков и да е…

Ко­стов: Мор­бид­ни ци­ни­ци кои ужи­ва­ат во де­стру­ктив­но­ста

Опо­зи­ци­ски­те ме­га­фо­ни и нив­ни­те ре­ак­ции не са­кам да ги тол­ку­вам, ед­но­став­но не чув­ству­вам по­тре­ба за та­кво не­што. Јас нив ги де­фи­ни­рам, а да би­дам искрен, одам­на ми се де­фи­ни­ра­ни, ве­ли ко­лум­ни­стот Со­тир Ко­стов.

КО­СТОВ: Љу­бо­мир Фрч­ко­ски и Ѓу­нер Ис­ма­ил се иро­нич­ни, ци­нич­ни и сар­ка­стич­ни до ни­во на глу­пост. Ток­му та­ква бе­ше и нив­на­та сли­ка „у дво­је“ ко­га пред Вла­да­та про­те­сти­раа, а во Ку­ма­но­во се ги­не­ше за Ма­ке­до­ни­ја. Тие ис­ме­ва­ат сè и се­ко­го, сè со цел да дој­дат до израз и да би­дат во фо­ку­сот. Мис­леј­ќи де­ка се трен­ди и фен­си, не гле­да­ат де­ка се пре­тво­ре­ни во ор­ди­нар­ни фри­ко­ви. Мир­ја­на Нај­чев­ска, ука­жу­вај­ќи му на на­ро­дот кол­ку е глу­пав, ја по­ка­жа се­та сво­ја сту­пид­ност. Но, таа има и друг проб­лем, ни­кој не ѝ ка­жал де­ка ве­ќе „не е во мо­да“ и де­ка ни­кој не ја еса­пи. Са­кај­ќи да би­де над­ме­на и ви­со­ко­мер­на, ос­ло­ву­вај­ќи го на­ро­дот ка­ко глу­пав, таа бе­скру­пу­лоз­но сее пре­зир без­мал­ку кон си­те. Но, се­пак, вр­вот на гро­теск­на­та сли­ка на ма­ке­дон­ска­та ква­зи­ин­те­ли­ген­ци­ја во ко­лум­ни­стич­ка­та и но­ви­нар­ска­та фе­ла е ре­зер­ви­ран за агре­сив­ни­от иле­џи­ја и ка­вга­џи­ја Ни­ко­ла Ге­лев­ски и за мор­бид­ни­от Бран­ко Трч­ков­ски (пр­скач на дрв­ца и без­сен­ти­мен­та­лист). Пр­ви­от чи­ниш е ма­ке­дон­ски­от Би­ли Д Кид, кој се рас­пра­ва и са­ка да се те­па за сè што не му е по ќеф и со се­ко­го со ко­го не се сог­ла­су­ва. Тоа нај­че­сто го пра­ви по те­ле­ви­зи­ски сту­ди­ја. Вто­ри­ов, пак, са­кај­ќи да се прет­ста­ви ка­ко ос­ло­бо­ди­тел во сти­лот на Си­мон Бо­ли­вар, го ис­цр­ту­ва сво­јот пор­трет на по­ро­бу­вач а ла Кор­тез. Не­сом­не­но е де­ка са­ка да по­ро­бу­ва, да ос­ло­бо­ду­ва де, ама да не се бо­ри, т.е. да не­ма ни­кој про­тив не­го ко­га тој на­па­ѓа. Е тоа е нај­сра­мен ку­ка­вич­лук – срам­но пов­ле­ку­ва­ње на ду­ша­та пред стра­вот. Ете тоа ти е мо­ја­та де­фи­ни­ци­ја за лу­ѓе­то кои не го по­чи­ту­ва­ат жи­во­тот на при­пад­ни­ци­те на ма­ке­дон­ска­та по­ли­ци­ја, лу­ѓе­то што ја бра­неа и од­бра­ни­ја Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја. Та­ква­та „дру­жи­на на брат­ско стеб­ло“ со­ста­ве­на од ци­ни­ци, глу­па­ци, та­ма­ќа­ри и ку­ка­ви­ци, ни­ко­гаш не соз­да­ла ни­што кон­стру­ктив­но. За­тоа, пак, ужи­ва во сво­ја­та де­стру­ктив­ност. За нив не зна­еш да­ли Ераз­мо та­гу­ва, ли­ку­ва или е по­ра­зен.

Свес­на ли е опо­зи­ци­ја­та за сво­ја­та епи­зод­на рол­ја во при­ка­ска­та или на­ви­сти­на е тол­ку не­до­вет­на?

КО­СТОВ: Опо­зи­ци­ја­та, или по­точ­но СДСМ, е ед­на таж­на при­каз­на. Уште пред две го­ди­ни кон­ста­ти­рав де­ка СДСМ е во го­ле­ма идеј­на, по­ли­тич­ка, ор­га­ни­за­ци­ска, мо­рал­на и пси­хо­ло­шка кри­за. Тоа и де­нес се по­твр­ду­ва би­деј­ќи СДСМ е во стра­во­тен рас­че­кор ме­ѓу ре­ал­но­ста и фик­ци­ја­та/илу­зи­ја­та, иде­о­ло­ги­ја­та и су­ро­ви­от праг­ма­ти­зам, ка­ко и ме­ѓу стра­те­ги­ја­та и та­кти­ка­та. За ме­не ова е пар­ти­ја чи­е­што вре­ме е по­ми­на­то. Но, нај­жал­но е што СДСМ и опо­зи­ци­ја­та има­ат проб­лем со ви­сти­на­та. Мно­гу те­шко го при­фа­ќа­ат она што обич­ни­те лу­ѓе го на­ре­ку­ва­ат фа­кти и ар­гу­мен­ти. По ни­ко­ја це­на не при­фа­ќа­ат го­ли фа­кти, из­др­жа­ни ар­гу­мен­ти, ве­ро­до­стој­ни до­ка­зи и ре­ал­на и ви­сти­ни­та фа­ктич­ка со­стој­ба. На си­те мож­ни на­чи­ни на­сто­ју­ва­ат да ги одре­чат, за­о­би­ко­лат и про­ме­нат го­ли­те фа­кти, из­др­жа­ни­те ар­гу­мен­ти, ве­ро­до­стој­ни­те до­ка­зи и ре­ал­на­та и ви­сти­ни­та фа­ктич­ка со­стој­ба за слу­чу­ва­ња­та во Ку­ма­но­во, нај­кон­крет­но за за­ги­ну­ва­ње­то на осум­те и ра­ну­ва­ње­то на 37-те хра­бри си­но­ви на Ма­ке­до­ни­ја. Си игра­ат „ка­мај“ и „по­го­ди ко сам“ ко­га ве­лат де­ка сè уште не зна­ат да­ли се ра­бо­те­ло за пла­те­ни­ци, кри­ми­нал­ци, те­ро­ри­сти. Но, и за зло­стор­ни­ци со нај­гр­до ли­це и нај­на­крај не­со­вес­ни убиј­ци без со­вест и чест – убиј­ци од нај­дол­на сор­та. Абе без­бож­ни­ци! Ја­ва­чи на апо­ка­лип­са­та, се­ја­чи на страв и смрт. Ку­три­те тие, не зна­ат де­ка овие изро­ди мно­гу одам­на ги де­фи­ни­ра­ла во­е­на­та на­у­ка, со­ци­о­ло­ги­ја­та, ан­тро­по­ло­ги­ја­та и ло­ги­ка­та на здра­ви­от раз­ум. Се­пак, се­га и ту­ка се бит­ни две ра­бо­ти: ре­ал­но и об­је­ктив­но да се де­фи­ни­ра ма­ке­дон­ска­та опо­зи­ци­ја, ка­ко и струч­но и не­тен­ден­ци­оз­но да се ана­ли­зи­ра не­под­нос­ли­ва­та лес­но­ти­ја на ма­ни­пу­ла­ци­и­те кои таа ги пра­ви. За по­че­ток мо­же да се ре­че де­ка опо­зи­ци­ја­та е свес­на за сво­е­то де­стру­ктив­но дејс­тву­ва­ње, а не­свес­на за пос­ле­ди­ци­те од тоа и та­кво дејс­тву­ва­ње. Во си­от тој ха­ос, се од­не­су­ва не­до­рас­на­то и не­до­вет­но.

„Фа­бри­ка­та“ ча­де­ше, а Аме­ри­кан­ци­те до­да­ваа на ог­нот

И до­де­ка но­ви­нар­ска­та „фа­бри­ка“ бре­вта­ше и ча­де­ше, ла­жеј­ќи за ци­вил­ни жр­тви и потс­ме­вај­ќи се јав­но и гнас­но со бра­ни­те­ли­те кои во исто вре­ме ги­неа и за нив, во игра­та „слу­чај­но“ се вклу­чи­ја и дип­ло­ма­ти­те. Или беа Аме­ри­кан­ци­те? До ден де­не­шен Ам­ба­са­да­та на САД ни­ту се из­ви­ни ни­ту по­јас­ни што зна­че­ше нив­но­то со­оп­ште­ние во кое изра­зи­ја „со­чус­тво кон се­мејс­тва­та на за­ги­на­ти­те по­ли­цај­ци и гра­ѓа­ни, ка­ко и кон тие што се по­вре­де­ни“?! САД ова со­оп­ште­ние го да­доа на 9 мај пред МВР во­оп­што да ка­же да­ли има ка­кви и да е жр­тви, т.е. во 13.50 ча­сот, це­ли де­сет ми­ну­ти пред пр­ва­та прес-кон­фе­рен­ци­ја на МВР, на ко­ја, пак, не­ма­ше ни­ка­ков по­да­ток за жр­тви. Нај­страш­но­то е што Аме­ри­кан­ци­те пре­ју­ди­ци­раа мр­тви и по­вре­де­ни ци­ви­ли, кои, иа­ко ги не­ма­ше, од­лич­но им лег­наа на „но­ви­на­ри­те“. И ни­ко­му ни­што. Но, за­тоа, пак, след­ни­от ден ко­га се со­браа со ко­ле­ги­те од ЕУ, НА­ТО и од ОБ­СЕ, итро ги из­бег­наа не­по­доб­ни­те ме­ди­у­ми и си ги вик­наа са­мо „Тел­ма“ и „Ал­сат“. Дру­ги­те беа доц­на из­ве­сте­ни?! За­мис­ле­те, овие „про­фе­си­о­нал­ци“ не пра­шаа ни­што за оваа аме­ри­кан­ска не­бу­ло­за. Тре­ти­от ден, пак, во вре­ме на на­ци­о­нал­на жа­лост, исти­от тој аме­ри­кан­ски де­мо­крат ни др­же­ше лек­ции за тоа де­ка Вла­да­та тре­ба­ло по­се­ри­оз­но да се за­ни­ма­ва со прис­лу­шу­ва­ње­то. До­де­ка Ма­ке­до­ни­ја та­же­ше за осум­те си­но­ви. А ние му „удо­во­лив­ме“ след­ни­от ден со оста­вки­те на Ми­јал­ков, Ја­ку­лов­ска и на Ја­на­ки­ев­ски. Исти­от тој де­мо­крат ни по­ра­ча де­ка гра­ѓа­ни­те има­ле пра­во на про­тест, исти­от ден ко­га ООН ги опо­ме­на за пре­ку­мер­на упо­тре­ба на си­ла про­тив не­го­ви­те во Фер­гу­сон. Пред тоа бе­ше Бо­стон, а пред проб­ле­мот со Црн­ци­те, кои до 60-ти­те го­ди­ни на ми­на­ти­от век се­деа во зад­ни­от дел на авто­бу­сот, пи­е­ја од по­себ­ни чеш­ми и имаа по­себ­ни то­а­ле­ти, беа Ин­ди­јан­ци­те… За спо­ред­ба, исти­от ден во ре­ак­ци­ја­та на Ру­ска­та Фе­де­ра­ци­ја за на­ста­ни­те во Ку­ма­но­во, ме­ѓу дру­го­то, сто­е­ше: „Из­бо­рот на ни­за опо­зи­ци­ски дви­же­ња и на НВО кои се инс­пи­ри­ра­ат ме­ѓу дру­го­то и од За­па­дот, со ло­ги­ка­та на ули­ца­та и со сце­на­ри­о­то на „обо­е­на ре­во­лу­ци­ја“, мо­же да пре­диз­ви­ка опас­ни пос­ле­ди­ци“. А на 9 мај ко­га те­ро­ри­сти­те се бо­реа со на­ши­те бра­ни­те­ли, пре­тсе­да­те­лот Ива­нов бе­ше во Мос­ква, до Пу­тин. Прем­но­гу слу­чај­но­сти или, се­пак, „аме­ри­кан­ски фин­ти“ и по­ра­ки?!…

Те­шки­от комп­лекс на пре­до­дре­де­но­ста за вла­де­е­ње

Из­вр­ту­ва­ње­то на фа­кти­те е умет­ност со ко­ја овие не­до­вет­ни ли­ко­ви око­лу 30 го­ди­ни вла­де­ат со ма­ке­дон­ска­та но­ви­нар­ска сце­на. Проб­ле­мот е во не­кол­ку­го­диш­на­та па­у­за… Ако, пак, оче­ку­ва­вте да се пен­зи­о­ни­ра­ат, тој ќеф не­ма да ви го на­пра­ват. Очиг­лед­но, ре­ше­ни до сво­јот пос­ле­ден здив да из­вр­ту­ва­ат, гна­сат и уни­шту­ва­ат сè што ќе до­прат, спо­ме­на­ти­те кре­а­ту­ри ќе про­дол­жат да би­ти­су­ва­ат и за­ра­зу­ва­ат сè што ќе им доз­во­ли при­стап, а та­кви че­да жел­ни и за­до­е­ни од и за фрч­ко­ви­за­ци­ја на др­жа­ва­та има­ло и ќе има.

Не­до­вет­ни не­за­до­вол­ни­ци од си­те ка­ли­бри и ка­кви и да е по­во­ди – обе­ди­не­те се! Ова е но­во­то мо­то на опо­зи­ци­ја­та. А ги има мно­гу – кој од се­ксот, кој од ше­фот, кој од по­лот, кој од ком­ши­ја­та, кој од дол­жи­на­та… Мно­гу­ми­на не­до­вет­ни во вре­ме на бор­ба со те­ро­ри­сти про­те­сти­раа и во име­то на сво­и­те раз­о­ча­ра­ни ро­ди­те­ли, кои и на­та­му сме­та­ат де­ка тре­ба­ло да би­дат ди­ре­кто­ри, а не са­мо ше­фо­ви. Со­ци­јал­де­мо­крат­ски­от ген си го чи­ни сво­е­то. Не е лес­но да би­де­те че­до на нај­ви­со­ка­та ка­ста пре­до­дре­де­на да вла­дее. Не е проб­лем што не­ма­те по­им ка­ко, ни­ту не­кој од ка­ста­та знае…

(Пишува: Љупчо Цветановски
(Текст објавен во 141. број на неделникот „Република“, 15.05.2015)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.