Ба­чиќ-Алим­пиќ: Животот го претопувам во романите

Ед­на од нај­чи­та­ни­те бал­кан­ски пи­са­тел­ки, Ср­бин­ка­та Је­ле­на Ба­чиќ-Алим­пиќ (46) во из­ми­на­та не­де­ла бе­ше во Ма­ке­до­ни­ја ка­де што го про­мо­ви­ра­ше сво­јот пос­ле­ден ро­ман „Пос­лед­на­та про­лет во Па­риз“, кој го из­да­де „Клуб Ма­ти­ца“. Таа е автор­ка­та на бес­тсе­ле­ри­те „Рин­гиш­пил“ и на „Пис­мо од гос­по­ѓа Вил­ма“, кои се на­гра­де­ни со „Зла­тен хит ли­бер“ и две го­ди­ни по ред се прог­ла­се­ни за нај­чи­та­ни и нај­про­да­ва­ни во Ср­би­ја. Исти­от ста­тус го има­ат и во Ма­ке­до­ни­ја, ка­де што, спо­ред биб­ли­о­те­ки­те, Ба­чиќ-Алим­пиќ е нај­чи­тан стран­ски пи­са­тел во пос­лед­ни­те две го­ди­ни.

Ба­чиќ-Алим­пиќ бе­ше во Ма­ке­до­ни­ја ка­ко екск­лу­зи­вен го­стин на „Клуб Ма­ти­ца“ по по­вод отво­ра­ње­то на но­ви­от, ре­брен­ди­ран са­лон на „Бу­ле­ва­рот на кни­ги­те“.

Ба­чиќ-Алим­пиќ е поз­нат лик од те­ле­ви­зи­ски­те екра­ни, ко­ја по 27 го­ди­ни ра­бо­та во ме­ди­у­ми­те во Ср­би­ја, на 45 го­ди­ни ре­ши да да­де отказ од те­ле­ви­зи­ја­та „Пинк“ и се­га гор­до го но­си ста­ту­сот сло­бо­ден умет­ник. Во неј­зи­на­та бо­га­та и ус­пеш­на ка­ри­е­ра сто­јат за­пи­ша­ни автор­ски до­ку­мен­тар­ни еми­сии, кои ги ра­бо­те­ла во пер­и­од од 1987 го­ди­на до 1993 го­ди­на за мре­жа­та на ЈРТ и за ТВ Но­ви Сад. Де­вет го­ди­ни ра­бо­те­ла ка­ко но­ви­нар и уред­ник во „Ко­лор прес груп“, а од 2002 го­ди­на до 2013 го­ди­на ра­бо­те­ла ка­ко но­ви­нар, уред­ник и во­ди­тел на те­ле­ви­зи­ја­та „Пинк“. До­бит­нич­ка е на мно­гу на­гра­ди за те­ле­ви­зи­ско но­ви­нарс­тво во Ср­би­ја и во ре­ги­о­нот. Во неј­зи­на­та еми­си­ја по­кој­ни­от То­ше Про­е­ски ја ис­пеа „Зај­ди, зај­ди“, ко­ја оста­на за­пи­ша­на ка­ко ед­на од нај­у­ба­ви­те из­вед­би на пес­на­та на ле­ген­дар­ни­от Але­ксан­дар Са­ри­ев­ски.

Свес­на е за трен­дот но­ви­на­ри­те да из­да­ва­ат кни­ги, да пи­шу­ва­ат ро­ма­ни, и на таа кон­ста­та­ци­ја од­го­ва­ра со фа­ктот: „Во САД бес­тсе­ле­ри­те ги пи­шу­ва­ат но­ви­на­ри“.

– Се­га го пра­вам тоа што го са­кам и во кое ужи­вам. Пи­шу­вам кни­ги. Отсе­ко­гаш сум го са­ка­ла тоа. Јас по про­фе­си­ја сум дип­ло­ми­ран кни­жев­ник и жи­во­тот ме од­не­се во но­ви­нарс­тво­то. Ра­бо­тев со го­ди­ни во пе­ча­те­ни ме­ди­у­ми, по­тоа и на те­ле­ви­зи­ја, ра­бо­тев и до­ку­мен­тар­ни еми­сии, дол­го вре­ме бев во „Пинк“, но по 27 го­ди­ни ра­бо­та ре­шив да се пов­ле­чам. Не е лес­но да да­де­те отказ на 45 го­ди­ни. Сме­там де­ка тоа бе­ше хра­бро од мо­ја­та стра­на, но не се дво­у­мев во ни­ту еден мо­мент. Зна­ев де­ка до­не­сов ви­стин­ска од­лу­ка  – ве­ли Ба­чиќ-Алим­пиќ.

Де­нес Ба­чиќ-Алим­пиќ жи­вее во Но­ви Сад со се­мејс­тво­то, ома­же­на е и има две де­ца, Мар­ко и Ду­ња, и зад се­бе бо­га­та но­ви­нар­ска ка­ри­е­ра. Неј­зи­на­та би­о­гра­фи­ја ве­ли де­ка има сни­ме­но по­ве­ќе од 5.000 еми­сии во кои го­сту­ва­ле ли­ца од по­ли­ти­ка­та, спор­тот, умет­но­ста, шо­у­биз­ни­сот.

– Ве­ру­ва­ле или не, не­мам ни­што за­чу­ва­но од си­те еми­сии што сум ги ра­бо­те­ла. Но, во мо­ја­та ар­хи­ва има са­мо ед­на еми­си­ја што ја чу­вам, а тоа е таа во ко­ја, ме­ѓу дру­ги­те, го­стин ми бе­ше То­ше Про­е­ски, за­ед­но со Жељ­ко Јо­кси­мо­виќ. Имам мно­гу уба­ви мо­мен­ти за па­ме­те­ње, од­лич­ни ко­ле­ги со кои сум ра­бо­те­ла, со кои сум со­ра­бо­ту­ва­ла. Но, нај­ло­шо е ко­га мо­ра да пра­ви­те ком­про­мис са­ми со се­бе. Би­деј­ќи не мо­жев ве­ќе да пра­вам ком­про­ми­си, да­дов отказ. На мо­мен­ти, на те­ле­ви­зи­ја­та се чув­ству­вав ка­ко до­ктор Џе­кил и гос­по­дин Хајд. Се за­си­тив. Не­кои ра­бо­ти ги пра­ви­те по за­да­ча на уред­ни­кот, не­кои за­тоа што пуб­ли­ка­та ги ба­ра, а во не­кои, на­ви­сти­на, ужи­ва­те. За­тоа си за­ми­нав од те­ле­ви­зи­ски­те екра­ни –Ба­чиќ-Алим­пиќ ја об­јас­ну­ва при­чи­на­та по­ра­ди ко­ја го на­пу­шти но­ви­нарс­тво­то.

Таа не ја иск­лу­чу­ва мож­но­ста еден ден по­втор­но да се вра­ти на те­ле­ви­зи­ски­те екра­ни.

– Ако до­би­јам до­бра, со­од­вет­на по­ну­да, зо­што да не? Но, не­кој про­ект мо­ра мно­гу да ме за­ин­три­ги­ра, да по­ну­ди не­што со­се­ма но­во, по­и­на­кво од сѐ што сум ра­бо­те­ла до­се­га, а сум ра­бо­те­ла мно­гу раз­лич­ни ра­бо­ти на те­ле­ви­зи­ја­та, па и во пе­ча­тот – ве­ли пи­са­тел­ка­та.

За сво­јот пос­ле­ден ро­ман „Пос­лед­на­та про­лет во Па­риз“ таа ве­ли де­ка тоа е неј­зи­ни­от нај­зрел ро­ман до­се­га. Тоа е при­каз­на за суд­би­на­та на еми­гран­ти­те од Ру­си­ја, вер­но­ста кон иде­о­ло­шки­те вред­но­сти, за тоа ка­де е гра­ни­ца­та на ви­сти­на­та и ка­ко да се про­нај­де хра­брост за да ја при­фа­ти­ме и да се осоз­на­е­ме се­бе­си…

– По­ве­ќе од две го­ди­ни со­би­рав ма­те­ри­јал и инс­пи­ра­ци­ја за да ја со­ста­вам при­каз­на­та, ко­ја зра­чи со љу­бов, но не ед­но­став­на љу­бов ка­ко на маж кон же­на, ту­ку љу­бов кон на­деж­та и вер­ба­та на лу­ѓе­то во иста­та таа љу­бов – ве­ли срп­ска­та пи­са­тел­ка.

Неј­зи­ни­от стил е лир­ски, а ли­ко­ви­те се пол­ни со емо­ции, нив­ни­от жи­вот е об­ли­ку­ван од нив­на­та љу­бов­на при­каз­на и ту­ка не­ма ни­што не­во­о­би­ча­е­но, со ог­лед на тоа де­ка оми­ле­ни пи­са­те­ли ѝ се ру­ски­те кла­си­ци со кои се дру­жи уште од вре­ме­то на сту­дии.

– Мо­јот жи­вот го пре­то­пу­вам во ро­ма­ни­те. Ужи­вам да пи­шу­вам лир­ски и во мо­и­те де­ла не­ма да нај­де­те сленг, анг­лиз­ми, аме­ри­ка­низ­ми. Тоа е мо­јот сен­зи­би­ли­тет. Тренд е во Ср­би­ја да се пи­шу­ва за стар­ле­ти, спон­зор­џи­ки, дро­га, на­силс­тво… Та­кво не­што не­ма да нај­де­те во мо­и­те ро­ма­ни – ве­ли Ба­чиќ-Алим­пиќ.

Кри­ти­ка­та знае да ка­же де­ка ро­ма­ни­те на Ба­чиќ-Алим­пиќ се на­ме­не­ти, пред сѐ, за жен­ска­та пуб­ли­ка, но таа не се сог­ла­су­ва со оваа кон­ста­та­ци­ја.

– Не мис­лам де­ка мо­и­те ро­ма­ни ги чи­та­ат са­мо же­ни. На­про­тив, сме­там де­ка има­ат по­ши­ро­ка чи­та­тел­ска пуб­ли­ка и де­ка и ма­жи­те мо­жат да про­нај­дат не­што ин­те­рес­но за се­бе. По­себ­но во „Пос­лед­на­та про­лет во Па­риз“. Мо­же­би пр­ви­от ро­ман „Рин­гиш­пил“ е ви­стин­ски љу­бо­вен ро­ман, но след­ни­те два, си­гур­но, се и за ма­жи­те, кол­ку што се за же­ни­те – за­вр­шу­ва Ба­чиќ-Алим­пиќ.

Разговараше: Александра М. Бундалевска
Фото: Ѓорги Личовски

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.