Златко Андоновски: На­ро­дот најм­но­гу се ра­ду­ва и та­гу­ва по­ра­ди спор­тот

За не­го Ми­лен­ко Не­дел­ков­ски ре­че де­ка е бренд за ма­ке­дон­ско­то спорт­ско но­ви­нарс­тво, а со не­го спорт­ски­от дел од ве­сти­те ста­на ин­те­ре­сен и за де­вој­ки­те.

Ка­ко дел од мла­да­та ге­не­ра­ци­ја спорт­ски но­ви­на­ри, на по­че­то­кот на ка­ри­е­ра­та Зла­тко Ан­до­нов­ски вне­се све­жи­на во те­ле­ви­зи­ски­от про­стор на „Ка­нал 5“, а де­ка спор­тот му е во кр­вта до­ка­жа и со мо­мен­тал­на­та ра­бот­на по­зи­ци­ја ка­ко порт­па­рол на Фуд­бал­ска­та фе­де­ра­ци­ја на Ма­ке­до­ни­ја. По па­у­за од по­ве­ќе од три го­ди­ни, Ан­до­нов­ски се вра­ќа на те­ле­ви­зи­ја со нов кон­цепт еми­си­ја, ко­ја е име­ну­ва­на ка­ко „Во не­де­ла поп­лад­не“ и е про­из­вод на „То­ма­то про­дук­ци­ја“, а ну­ди дво­ча­сов­на за­ба­ва на ТВ „Ал­фа“.

Но­ва еми­си­ја, нов по­че­ток. Кол­ку што ви­дов­ме од из­ми­на­ти­те три-че­ти­ри еми­сии, се тру­диш да на­пра­виш не­што не­кон­вен­ци­о­нал­но, не­што по­и­на­кво, ка­ко мис­лиш де­ка го при­ма тоа пуб­ли­ка­та?

Ан­до­нов­ски: Мис­лам де­ка це­ли­от кон­цепт на еми­си­ја­та е по­и­на­ков од тоа што сме на­вик­на­ле да го гле­да­ме до­се­га, осо­бе­но во пос­лед­ни­те не­кол­ку го­ди­ни на ма­ке­дон­ски­те те­ле­ви­зии. Се оби­ду­ва­ме да вне­се­ме ве­дри­на во тоа што го пра­ви­ме и за тие што не гле­да­ат. Мис­лам де­ка ус­пе­ва­ме иа­ко е мно­гу те­шко во на­ша­та зем­ја се­ко­ја не­де­ла да нај­деш со­го­вор­ни­ци, не еден, ту­ку три-че­тво­ри­ца, кои на ви­стин­ски на­чин ќе го при­фа­тат тоа што го пра­виш или го пра­шу­ваш, но мис­лам де­ка на­пре­ду­ва­ме и мис­лам де­ка гле­да­чи­те го при­фа­ти­ја тоа на ви­стин­ски­от на­чин. Пр­ви­те кри­ти­ки се по­зи­тив­ни, што е мно­гу важ­но за нас ка­ко еки­па ко­ја го ра­бо­ти це­ли­от про­ект. Јас се ра­ду­вам пр­во за­тоа што се вра­тив на те­ле­ви­зи­ја по па­у­за од три го­ди­ни, иа­ко зна­ев де­ка тоа е са­мо до­ви­ду­ва­ње, а не збо­гум, и се ра­ду­вам што ра­бо­там со ед­на еки­па ко­ја е по­све­те­на на про­е­ктот, ви­зу­ел­но изг­ле­да пре­крас­но и тоа е на­чи­нот на кој ќе про­дол­жи­ме. Ќе се оби­де­ме са­мо да се на­до­гра­ду­ва­ме од еми­си­ја во еми­си­ја.

Кол­ку е те­шко да се нај­дат поз­на­ти лич­но­сти во Ма­ке­до­ни­ја што ќе при­фа­тат не­што по­и­на­кво, на при­мер да се бо­риш со нив во еми­си­ја или слич­ни ра­бо­ти?

Ан­до­нов­ски: Тоа е на­чи­нот на кој јас ко­му­ни­ци­рам со го­сти­те за­тоа што во се­ко­ја ра­бо­та под­го­то­вка­та е нај­бит­но­то не­што. Го­сти­те го при­фа­ќа­ат тој на­чин на ра­бо­та и го ра­бо­тат со ра­дост. На при­мер, пос­лед­на­та бор­ба со олим­пи­е­цот Ша­бан Тр­сте­на за ме­не бе­ше не­ве­ро­јат­но искус­тво и мно­гу ми бе­ше дра­го што и тој бе­ше ра­до­сен на таа бор­ба. Се оби­ду­ва­ме да вне­се­ме та­кви еле­мен­ти во еми­си­ја­та за­тоа што тие се ин­те­рес­ни за гле­да­чи­те, си­те зна­ме на кој на­чин Ша­бан Тр­сте­на на­пра­ви сал­то пред 30 го­ди­ни во Лос Ан­џе­лес, но да ви­ди­ме во ка­ква фор­ма е де­нес. Или ко­га Бо­рис Па­у­нов­ски ни об­јас­ну­ва за не­го­ви­от на­чин на ра­бо­та во ра­дио, или кол­ку Ру­бенс Му­ра­тов­ски е фа­на­тик за Ли­вер­пул, или на кој на­чин ја по­ба­ра­ло мом­че­то Ева Скен­де­ров­ска, со кое слу­чај­но се срет­на­ла во ме­тро во Њу­јорк. Тоа е искус­тво­то што го има­ме, што го цр­пи­ме од не­ка­де и им го пре­да­ва­ме на гле­да­чи­те.

Кој ти е сле­ден пре­диз­вик, со ко­го би са­кал да се со­о­чиш во еми­си­ја­та?

Ан­до­нов­ски: Да играм ба­скет, еден на еден, со Пе­ро Ан­тиќ. Тоа, ве­ро­јат­но, би би­ло пре­диз­вик за не­го. Јас ги са­кам тие ра­бо­ти, да из­бе­га­ме мал­ку од па­те­ка­та на ко­ја сме на­вик­на­ле да га­зи­ме, со ме­рак да ги пра­ви­ме ра­бо­ти­те. Вто­ра ра­бо­та е тоа што тол­ку мно­гу го са­кам спор­тот што по­не­ко­гаш ми е оп­се­си­ја, а не са­мо се­којд­нев­на ра­бо­та. Тие мо­мен­ти за ме­не се не­ве­ро­јат­но искус­тво и ги са­кам, и ве­ро­јат­но ќе про­дол­жам да ги пра­вам.

Не­дел­но­то поп­лад­не са­мо­то по се­бе асо­ци­ра на фа­ми­ли­јар­но вре­ме за до­ма и за сле­де­ње нат­пре­ва­ри. Зна­чи ли тоа де­ка во еми­си­ја­та ќе про­дол­жи­те со спорт­ски го­сти и те­ми?

Ан­до­нов­ски: Тие два ча­са се фо­ку­си­ра­ни на спор­тот, на за­ба­ва­та, на кул­ту­ра­та, на умет­но­ста и на акту­ел­ни­те на­ста­ни. Не мо­ра да зна­чи де­ка спор­тот ќе го има це­ли­от фо­кус во тие два ча­са, но во овој пер­и­од тоа се слу­чу­ва, имав­ме ин­те­рес­ни на­ста­ни и ток­му по­ра­ди тоа фо­ку­сот бе­ше на спорт­ски­те актив­но­сти. Од дру­га стра­на, спор­тот прив­ле­ку­ва нај­го­ле­мо вни­ма­ние, са­ка­ле да приз­на­ат дру­ги­те или не. На­ро­дот се ра­ду­ва и та­гу­ва по­ра­ди ре­зул­та­ти­те што ги ос­тва­ру­ва­ат спор­ти­сти­те, се ра­ду­ва ко­га не­кој наш пе­јач или умет­ник ќе на­пра­ви ус­пех на ме­ѓу­на­род­но ни­во и са­ка да слуш­не за тие ра­бо­ти, ка­ко дош­ло до тој ус­пех, ка­ко го по­стиг­на­ле. Нав­ле­гу­ва­ме мал­ку и во при­ват­но­ста на го­сти­те, не­што што исто та­ка се­кој са­ка да го слуш­не.

Са­ми­от пла­кат за еми­си­ја­та, во сти­лот на гос­по­дин и гос­по­ѓа Смит, е ин­те­ре­сен, што зна­чи ба­лан­сот ти го одр­жу­ва ед­на мла­да и уба­ва да­ма. Кол­ку ма­ке­дон­ски­те же­ни ги би­ду­ва за спорт? Кол­ку тво­ја­та ко­ле­шка Да­ни­е­ла се снај­де на тоа по­ле?

Ан­до­нов­ски: Ги би­ду­ва ако се тру­дат, ама тре­ба да им го на­мет­не тоа не­кој за да го за­са­ка­ат ви­стин­ски, во се­ко­ја дру­га ва­ри­јан­та ќе би­де­ме во рас­че­кор. Мо­же­би и јас ќе би­дам во рас­че­кор ако е во пра­ша­ње хра­на­та или мо­да­та, ра­бо­ти што по­ве­ќе ги ин­те­ре­си­ра­ат же­ни­те. Спор­тот е на­ша ала­тка, на ма­жи­те, ко­ја ние тол­ку мно­гу ја ко­ри­сти­ме и, са­ка­ле или не, им го пре­не­су­ва­ме на лу­ѓе­то што се до нас, би­ло да е тоа во до­мот или на ра­бо­та.

Ми­лен­ко за те­бе во еден мо­мент ка­жа де­ка си бренд за ма­ке­дон­ско­то спорт­ско но­ви­нарс­тво. Ка­ко го ко­мен­ти­раш тоа?

Ан­до­нов­ски: Да слуш­неш не­што та­кво од чо­век што тол­ку мно­гу по­ми­нал, и си­то и ре­ше­то, во спор­тот и во це­ло­то оп­штес­тво, е комп­ли­мент, а осо­бе­но што до­а­ѓа од чо­век што ре­тко да­ва ети­ке­ти. Не знам да­ли са­кам да имам тол­ку бу­рен но­ви­нар­ски или при­ва­тен жи­вот ка­ко не­го­ви­от, ама, во се­кој слу­чај, Не­дел­ков­ски има тол­ку мно­гу искус­тво и ме­не ми е дра­го ко­га ги слу­шам си­те тие не­го­ви при­каз­ни и цр­пам од не­го ра­бо­ти што мис­лам де­ка ќе ми ко­ри­стат.

Ти си и но­во­пе­чен та­тко, ка­ко се сна­о­ѓаш во таа жи­вот­на уло­га?

Ан­до­нов­ски: Та­тко на де­вет­ме­сеч­но бе­бе. Ова беа нај­у­ба­ви­те де­вет ме­се­ци во мо­јот жи­вот. Ма­те се ро­ди на 22 но­ем­ври, кр­стен е по ве­ли­ка­нот Ма­те Пар­лов, слав­ни­от бо­ксер, го­ле­ми­от бо­ем, не­су­де­ни­от актер, чо­век што има вред­но­сти кои са­кам мо­е­то де­те да ги има и, ве­ро­јат­но, на тој на­чин ќе го вос­пи­ту­ва­ме. Исто ре­а­ги­ра­ме со мај­ка му ко­га пла­че, на по­и­на­ков на­чин ги ре­ша­ва­ме ра­бо­ти­те. Ме­ну­ва­ме пе­ле­ни на раз­ли­чен на­чин, му да­ва­ме мле­ко на раз­ли­чен на­чин, а тоа го пра­ви­ме по­дед­на­кво исто со мно­гу љу­бов.

Разговараше: Марина Костовска
Фото: Ѓорѓи Личовски

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.