Квалитетот и инаетот се лек за маките

Ма­ке­дон­ски­те од­бој­ка­ри се ви­стин­ски спорт­ски ју­на­ци, кои пи­шу­ва­ат не­ве­ро­јат­ни при­каз­ни и по втор­пат, и по­крај си­те ма­ки и бес­па­ри­ца­та, игра­ат на за­врш­ни­от тур­нир во Европ­ска­та ли­га. Со се­дум по­бе­ди и три по­ра­зи, на­ши­те мо­дер­ни спар­тан­ци го осво­и­ја вто­ро­то ме­сто во фа­за­та по гру­пи и по лан­ско­то де­би во Европ­ска­та ли­га, по­втор­но се ме­ѓу че­ти­ри­те нај­до­бри се­лек­ции.

Еден од ју­на­ци­те е и Јо­ви­ца Си­мов­ски, по­пу­лар­ни­от Гу­ма, чо­век што е дол­го во ре­пре­зен­та­ци­ја­та, по­ве­ќе од ед­на де­це­ни­ја. Еден од на­ши­те спар­тан­ци, дел од пре­крас­на­та ге­не­ра­ци­ја ма­ке­дон­ски од­бој­ка­ри што нѐ пра­ви гор­ди и што по втор­пат ја од­ве­доа Ма­ке­до­ни­ја на за­врш­ни­от тур­нир во Европ­ска­та ли­га. И тоа го пра­ват до­сто­инс­тве­но, без мно­гу вре­ва, иа­ко трет­ма­нот кон нив е раз­о­ча­ру­вач­ки. Са­мо што се вра­ти­ја од Пол­ска ка­де што го по­бе­ди­ја до­ма­ќи­нот во два­та ме­ча и се пла­си­раа на за­врш­ни­от тур­нир, по са­мо еден ден пре­стој до­ма, по­втор­но за­ми­наа за иста­та зем­ја и тоа на дол­го па­те­шес­твие со авто­бус. На пат долг 24 ча­са до ме­сто­то Вал­бр­зич, ка­де што прв про­тив­ник ни бе­ше Есто­ни­ја во че­твр­то­кот. Ин­терв­ју­то со Си­мов­ски е пра­ве­но пред по­че­то­кот на за­врш­ни­от тур­нир во Пол­ска и не­по­сред­но пред трг­ну­ва­ње­то на ма­ке­дон­ска­та ре­пре­зен­та­ци­ја за Вал­бр­зич.

Ста­на­вте свет­ски пат­ни­ци. Пак со авто­бус до Пол­ска, а прет­ход­но ла­ни се па­ту­ва­ше на­пор­но до Ав­стри­ја. На ма­ка ли се поз­на­ва­ат ју­на­ци­те?

Симовски: На­вик­нав­ме ве­ќе. Мо­же­би ќе ни се ја­ви ина­е­тот да ус­пе­е­ме, но, се­ка­ко, ни скра­ту­ва од си­ла­та. Не е лес­но да се па­ту­ва тол­ка­ва де­сти­на­ци­ја со авто­бус. Та­ква ни е си­ту­а­ци­ја­та. И да се бу­ниш и да про­те­сти­раш, очиг­лед­но не­ма ефект. Ко­га ќе из­ле­зе­ме на те­рен, на нат­пре­вар, сѐ се за­бо­ра­ва. Игра­ње­то за на­ци­о­нал­на се­лек­ци­ја бу­ди по­себ­но чув­ство. Ние сме гор­ди што игра­ме за Ма­ке­до­ни­ја, без ог­лед на проб­ле­ми­те, и тоа оваа ге­не­ра­ци­ја го пра­ви на нај­до­бар мо­жен на­чин, со огром­но за­до­волс­тво. Оваа ге­не­ра­ци­ја има ек­стра-ква­ли­тет, но оста­ну­ва ма­ла гор­чи­на што не до­бив­ме до­вол­но ло­ги­сти­ка за да се оби­де­ме да на­пра­ви­ме не­што по­ве­ќе. Во Ма­ке­до­ни­ја од­бој­ка­та е на ни­ски гран­ки и вре­ме е да се пре­ста­не со им­про­ви­за­ци­ја. Оче­ку­вам оваа ге­не­ра­ци­ја со ма­ли из­ме­ни да игра уште две-три го­ди­ни, а за по­тоа, искре­но, не сум оп­ти­мист. Има­ме та­лен­ти, но не­ма­ме ни­ту ква­ли­тет­на ли­га, ни­ту под­др­шка за еден су­пе­ра­тра­кти­вен спорт да го вра­ти­ме на ста­ри­те па­те­ки на ус­пе­хот.

Што ни не­до­сти­га за клу­чен ис­че­кор на од­бој­ка­та и на клуп­ски и на ре­пре­зен­та­ти­вен план?

Симовски: Во Ма­ке­до­ни­ја има та­лен­ти, но ли­га­та е сла­ба. За­мис­ле­те со ка­кви проб­ле­ми се со­о­чу­ва­ат од­бој­ка­ри­те што на­ста­пу­ва­ат во на­ша­та ли­га. Топ­ка­та се дви­жи со бр­зи­на од 40 ки­ло­ме­три на час, за раз­ли­ка од ме­че­ви­те, на при­мер, во Европ­ска­та ли­га, ко­га се сер­ви­ра или сме­чу­ва со по­ве­ќе од 100 ки­ло­ме­три на час. Очиг­лед­на е раз­ли­ка­та и тре­ба огро­мен на­пор за да се на­вик­не­те на ед­на та­ква про­ме­на. Ри­та­мот е со­се­ма раз­ли­чен. До­бро е што Ма­ке­до­ни­ја на­ста­пу­ва во Европ­ска­та ли­га би­деј­ќи има­ме нат­пре­ва­ри це­ло ле­то, а па­тем ус­пе­ав­ме и да ја про­дол­жи­ме се­зо­на­та со на­стап на за­врш­ни­от тур­нир во Пол­ска. Ло­ша­та стра­на е што на до­ма­шен план мно­гу на­за­ду­ва­ме. Од­бој­ка­та по­рас­на во ви­си­на и по­рас­на и во бр­зи­на­та на игра­та, ди­на­мич­но­ста, на фи­зич­ки и на пси­хич­ки план. Јас играв од­бој­ка и во ста­ри­от си­стем, со про­ме­на на по­е­ни. И имам учес­тву­ва­но на меч во дре­сот на Ју­го­хром про­тив Ра­бот­нич­ки, кој тра­е­ше че­ти­ри и пол ча­са. Ако го спо­ре­ду­вам се­гаш­но­то ни­во на до­маш­на­та од­бој­ка, тоа ни е од тоа вре­ме и тоа тре­ба ит­но да се про­ме­ни. За да им се да­де шан­са на мла­ди­те да на­пре­ду­ва­ат во пра­вил­на­та на­со­ка.

Ни тре­ба ква­ли­тет­на Пр­ва ли­га за да мо­жат пом­ла­ди­те игра­чи да се раз­ви­ва­ат. Ина­ку, за на­ша сре­ќа, сѐ уште има ин­те­рес за од­бој­ка во Ма­ке­до­ни­ја. За тоа мно­гу по­ма­га­ат и до­бри­те ре­зул­та­ти и ус­пе­си на ре­пре­зен­та­ци­ја­та.

Втор на­стап во Европ­ска­та ли­га за Ма­ке­до­ни­ја и втор про­бив ме­ѓу че­ти­ри­те нај­до­бри се­лек­ции. Изг­ле­да не­ве­ро­јат­но. Оче­ку­ва­вте ли ва­кви ус­пе­си?

Симовски: Ат­мо­сфе­ра­та и ква­ли­те­тот се клуч на ус­пе­хот. И ина­е­тот ма­ке­дон­ски си оди­гра уло­га, та­ка што очиг­лед­но е де­ка беа до­вол­ни тие три ра­бо­ти да се вкло­пат во ед­на це­ли­на за од­лич­ни ре­зул­та­ти. Ни­ко­гаш не се пре­да­ва­ме, иа­ко ги по­чи­ту­ва­ме си­те про­тив­ни­ци. Са­мо да по­тсе­там де­ка са­мо пред две не­де­ли ре­чи­си бев­ме от­пи­ша­ни за на­стап на за­врш­ни­от тур­нир, но се­пак от­па­ту­вав­ме за Пол­ска. Ве­ро­јат­но, и сре­ќа­та ги сле­ди хра­бри­те, а ние, ре­ал­но, бев­ме и хра­бри и среќ­ни. Два­па­ти ја по­бе­див­ме Пол­ска, а и Сло­ве­ни­ја ни по­мог­на со две по­бе­ди про­тив Гр­ци­ја за да се нај­де­ме та­му ка­де што, ве­ро­јат­но, ни­кој не нѐ оче­ку­ва­ше.

Што е по­треб­но за да се игра во Свет­ска­та ли­га?

Симовски: На ше­га, ме­ѓу нас си раз­го­ва­ра­ме де­ка ќе на­пра­ви­ме проб­лем ако ус­пе­е­ме да ста­са­ме до тоа ни­во, да игра­ме во Свет­ска­та ли­га. Та­му ве­ќе не­ма про­стор за ни­ка­кви им­про­ви­за­ции. Мис­лам де­ка са­мо ко­ти­за­ци­ја­та за учес­тво е око­лу 200.000 евра. Не­кој ќе тре­ба да га­ран­ти­ра де­ка ќе ги до­би­е­ме тие па­ри. Ние до­се­га ре­чи­си ни­што не до­бив­ме. Да не ка­жам де­ка да­ва­ме па­ри од џеб за па­ту­ва­ње, за тре­нинг и за слич­ни тро­шо­ци. За нат­пре­ва­ру­ва­ње од ранг на Свет­ска­та ли­га тре­ба да се ис­пол­нат уште мно­гу ус­ло­ви. Од сме­сту­ва­ње во хо­те­ли, до па­ту­ва­ња, ТВ-пра­ва и пре­но­си, до си­те нај­стро­ги стан­дар­ди. Знам са­мо де­ка са­ла­та „Бо­рис Трај­ков­ски“ со сит­ни ко­рек­ции ги ис­пол­ну­ва ус­ло­ви­те за игра­ње и за Свет­ска ли­га. Ние тре­ба да ја осво­и­ме Европ­ска­та ли­га за да игра­ме во тре­та­та гру­па од Свет­ска­та ли­га. И тоа би бил огро­мен ус­пех, за нас ос­тва­ру­ва­ње на со­нот. По­тоа, спо­ред пра­ви­ла­та, се на­пре­ду­ва во по­ви­сок ранг, во вто­ра­та гру­па, са­мо со осво­ју­ва­ње на пр­во­то ме­сто во ран­гот на нат­пре­ва­ри ка­де што на­ста­пу­ва­те. Ќе ата­ку­ва­ме на ос­тва­ру­ва­ње на со­нот ка­ко и се­ко­гаш, со ма­кси­мум од си­ли­те и ква­ли­те­тот и со че­сен од­нос кон дре­сот со на­ци­о­нал­ни­те обе­леж­ја. До­бро би би­ло што по­ско­ро да ус­пе­е­ме да го на­пра­ви­ме тој че­кор и да по­чув­ству­ва­ме ка­ко е да си дел од та­кво спе­кта­ку­лар­но нат­пре­ва­ру­ва­ње. И ве­лам зо­што да не ус­пе­е­ме, ко­га и во Европ­ска­та ли­га два­па­ти по ред сме дел од за­врш­ни­ца­та. И тоа, ве­ро­јат­но, ни­кој не го оче­ку­ва­ше, но го до­стиг­нав­ме со на­пор­на ра­бо­та, ма­кси­мал­на по­све­те­ност и со ква­ли­тет.

На­ста­пу­ва­те во Фран­ци­ја, за Аја­чио. Ка­ков е ква­ли­те­тот на од­бој­ка­та во зем­ја­та на акту­ел­ни­от по­бед­ник во Свет­ска­та ли­га?

Симовски: Не ше­га, со­и­гра­чи­те ми ве­лат – ти си пос­лед­ни­от од ста­ра­та гар­да што оп­сто­ју­ва во од­бој­ка­та. Јас сум ни­зок ко­ре­ктор, ве­ро­јат­но еден од пос­лед­ни­те со ви­со­чи­на од око­лу 190 сан­ти­ме­три. Но им воз­вра­ќам со ше­га де­ка сѐ уште сум ту­ка за­тоа што имам ква­ли­тет и свои тех­ни­ки на игра што сѐ уште ми­ну­ва­ат на пар­ке­тот. Во мо­дер­на­та од­бој­ка на мо­ја­та по­зи­ци­ја ве­ќе игра­ат мно­гу по­ви­со­ки од­бој­ка­ри, по­ви­со­ки од 200 сан­ти­ме­три. Но, не се пре­да­вам, во Аја­чио сум од­лич­но при­мен и ве­ќе тре­та го­ди­на сум во клу­бот, кој игра во Пр­ва­та фран­цу­ска ли­га. Шам­пи­о­на­тот е мно­гу изед­на­чен, со мно­гу ква­ли­тет­ни еки­пи и, што е нај­важ­но, со до­бар ин­те­рес од пуб­ли­ка­та. На нат­пре­ва­ри­те на Аја­чио на до­ма­шен те­рен стан­дард­но е да има по­ве­ќе од 1.500 гле­да­чи, што е со­се­ма до­бра по­се­та. Ме­сто­то е пре­крас­но, Кор­зи­ка е ви­стин­ски рај и, на­ви­сти­на, ужи­вам со мо­е­то се­мејс­тво.

Од ка­де пре­ка­рот Гу­ма. По­ра­ди ела­стич­но­ста, одра­зот, или во пра­ша­ње е не­што со­се­ма дру­го?

Симовски: Не, тоа не­ма вр­ска со од­бој­ка­та, и ми е пре­кар од дет­ство­то. Ми ку­пи­ја гу­ме­ни чиз­ми ка­ко мал и тие ми ста­наа ка­ко оми­ле­на дет­ска играч­ка. Со нив спи­ев, играв на ули­ца, одев на свад­ба. Имав сѐ, не де­ка не­мав што дру­го да но­сам, но чиз­ми­те ми ста­наа за­шти­тен знак. И ко­га ќе ме пра­шаа што но­сам, се­ко­гаш од­го­ва­рав де­ка тоа е гу­ма. И од та­му ми оста­на пре­ка­рот Гу­ма. И, се­ка­ко, е мно­гу по­ра­но од од­бој­ка­та, та­ка што не е по­вр­зан со мо­јот оми­лен спорт.

Разговараше: Зоран Поповски
Фото: Ѓорѓи Личовски
(Текст објавен во 154. број на неделникот „Република“, 14.08.2015)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.